Κωνσταντίνος Μητσοτάκης..18 Οκτωβρίου 1918 - 29 Μαΐου 2017

Γέννηση: 18 Οκτωβρίου 1918 - Απεβίωσε: 29 Μαΐου 2017

Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης γεννήθηκε στις 18 Οκτωβρίου του 1918 στο προάστιο των Χανίων Χαλέπα και κατάγεται από παλιά οικογένεια πολιτευόμενων. 
Ο πάππος του, Κωστής Μητσοτάκης, ήταν επικεφαλής ενός προοδευτικού κόμματος στην Κρήτη, που αργότερα ονομάστηκε Κόμμα Φιλελευθέρων. Στην αρχηγία του κόμματος αυτού τον διαδέχτηκε ο Ελευθέριος Βενιζέλος, του οποίου την αδελφή νυμφεύθηκε ο Κωστής Μητσοτάκης.

Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης ήταν το δεύτερο από τα πέντε παιδιά του Κυριάκου και της Σταυρούλας Μητσοτάκη. Φοίτησε στο Πρακτικό Λύκειο Χανίων, και από νωρίς ο Ελευθέριος Βενιζέλος, και αργότερα ο Σοφοκλής, τον προέτρεπαν να ακολουθήσει τις Πολιτικές Επιστήμες για να αναμιχθεί στην πολιτική. Έτσι, σπούδασε Νομικά καιΠολιτικές Επιστήμες στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, απ’ όπου αποφοίτησε με άριστα. Έμαθε επίσης τη γαλλική και τη γερμανική γλώσσα.

Δημοσιεύτηκε από τον χρήστη Γεώργιος Αργυρίου
στο: anemourion.blogspot.gr  

Το 1941, ως δόκιμος αξιωματικός, ζήτησε να τον στείλουν στο μακεδονικό μέτωπο, όπου πολέμησε εναντίον των Γερμανών. Μετά την κατάρρευση του μετώπου διέφυγε στην Κρήτη και αναμίχθηκε ενεργά στην Εθνική Αντίσταση (ΕΟΚ). 

Τον Φεβρουάριο του 1944 συλλαμβάνεται από την Γκεστάπο κατηγορούμενος για κατασκοπεία και κρατείται σε απομόνωση επί δύο μήνες στις φυλακές Αγυιάς. Αφέθηκε ελεύθερος στις 25 Μαρτίου με τη γενική αμνηστία που έδωσαν τότε οι Γερμανοί, αλλά εξακολούθησε τον αγώνα, συνελήφθη για δεύτερη φορά και τον Οκτώβριο του 1944 καταδικάστηκε σε θάνατο. 
Στο αναμεταξύ, τον Αύγουστο, είχε πεθάνει ο πατέρας του Κυριάκος. Τον κράτησαν 5 μήνες στην απομόνωση και τελικά, έπειτα από επέμβαση του Συμμαχικού Στρατηγείου Μέσης Ανατολής (και όπως λέγεται κατ’ εντολή του ίδιου του Τσώρτσιλ), ανταλλάχθηκε με ανώτατους Γερμανούς αξιωματικούς που ήταν αιχμάλωτοι των Άγγλων. Όλοι οι συγκρατούμενοι του εντυπωσιάστηκαν από την ψυχραιμία με την οποία αντιμετώπισε εκείνες τις μέρες που πέρασε στη φυλακή ως μελλοθάνατος. Η αποφυλάκισή του έγινε στις 31 Μαρτίου 1943.

Ο Κ. Μητσοτάκης σε παιδική ηλικία (δεύτερος εκ δεξιών, στην πρώτη σειρά), με τους γονείς του με τον Ελευθέριο Βενιζέλο, που ήταν γυναικαδελφός του παππού του Κωστή.

Τον Μάρτιο του 1946, ο Μητσοτάκης επανεξέδωσε την εφημερίδα του Ελευθερίου Βενιζέλου «Κήρυξ Χανίων», εξελέγη για πρώτη φορά βουλευτής σε ηλικία 28 ετών και από τότε εκλεγόταν συνεχώς. Τον Ιούνιο του 1946 έκανε την πρώτη του αγόρευση στη Βουλή. Στις 3 Μαρτίου 1950 αναδείχθηκε πρώτος βουλευτής Χανιών και τάχθηκε υπέρ της αβασίλευτης δημοκρατίας. Το 1951, σε ηλικία 32 ετών, έγινε υφυπουργός Οικονομικών επί κυβερνήσεως Σοφοκλή Βενιζέλου. Στις 6 Ιουλίου ανέλαβε τα υπουργεία Συγκοινωνιών και Δημοσίων Έργων στην ανασχηματισμένη κυβέρνηση Βενιζέλου, και τα διατήρησε στην κυβέρνηση ΕΠΕΚ-Φιλελευθέρων, που ορκίστηκε μετά τις εκλογές της 9ης Σεπτεμβρίου 1951.

ΕΠΙΚΕΦΑΛΗΣ ΤΟΥ «ΑΝΕΝΔΟΤΟΥ»...

Στις εκλογές της 16ης Νοεμβρίου 1952, τις οποίες κέρδισε ο Ελληνικός Συναγερμός, ο Μητσοτόκης εξελέγη βουλευτής με το Κόμμα των Φιλελευθέρων. Στις 6 Ιουνίου 1953 νυμφεύθηκε τη Μαρίκα Γιαννούκου.

Σε όλη τη διάρκεια των κυβερνήσεων Παπάγου-Καραμανλή, ο Μητσοτάκης άσκησε σκληρή αντιπολίτευση. Ξαναβγήκε βουλευτής στις εκλογές της 19ης Φεβρουαρίου 1956, της 11ης Μαΐου 1958 και της 29ης Οκτωβρίου 1961. Στο αναμεταξύ είχε ιδρυθεί από τον Γεώργιο Παπανδρέου η Ένωση Κέντρου, και ο Μητσοτάκης εξελέγη βουλευτής το 1961 ως στέλεχος του νέου αυτού κόμματος. Από τότε άρχισε ο «Ανένδοτος Αγώνας», στον οποίο ο Μητσοτάκης συνέβαλε αποφασιστικά με τη βοήθεια του Πάνου Κόκκα, διευθυντού τότε της εφημερίδας «Ελευθερία».

Μετά τη νίκη του Γ. Παπανδρέου στις εκλογές της 3ης Νοεμβρίου του 1963, ανέλαβε το υπουργείο Οικονομικών, που διατήρησε και μετά τις εκλογές της 16ης Φεβρουάριου 1964.

ΣΥΛΛΗΨΗ ΚΑΙ ΑΠΟΔΡΑΣΗ

Στις 15 Ιουλίου 1965, η διαφωνία του Γ. Παπανδρέου με τον βασιλέα Κωνσταντίνο οδήγησε στην παραίτησή του και στο σχηματισμό νέας κυβερνήσεως από τους αποκληθέντες «αποστάτες» της Ένωσης Κέντρου με πρωθυπουργό τον Γεώργιο Αθανασιάδη-Νόβα. Ο Μητσοτάκης έγινε τότε υπουργός Συντονισμού και διατήρησε αυτή τη θέση και στις κυβερνήσεις Ηλία Τσιριμώκου (20 Αυγούστου) και Στ. Στεφανόπουλου (17 Σεπτεμβρίου), ο οποίος ανάγγειλε την ίδρυση νέου κόμματος, του ΦΙΔΗΚ (Φιλελευθέρου Δημοκρατικού Κέντρου). Στις 22 Δεκεμβρίου η κυβέρνηση Στεφανόπουλου  έπεσε και τη διαδέχτηκε η κυβέρνηση Ιω. Παρασκευοπούλου, που στηριζόταν στην Ένωση Κέντρου και την ΕΡΕ. Ακολούθησε η πολιτική κυβέρνηση Π. Κανελλοπούλου (3 Απριλίου) και το πραξικόπημα των συνταγματαρχών (21 Απριλίου). Ο Μητσοτάκης συνελήφθη μέσα στο σπίτι του και οδηγήθηκε στο στρατόπεδο στο Γουδί. Στις 15 Αυγούστου 1968, απέδρασε στο εξωτερικό και εγκαταστάθηκε στο Παρίσι, απ’ όπου μετέσχε ενεργά στην αντιδικτατορική κίνηση. Τον Οκτώβριο του 1973, έπειτα από 7,5 χρόνια εξορίας, ο Μητσοτάκης γύρισε στην Ελλάδα επί κυβερνήσεως Μαρκεζίνη. Στις 16 Ιουλίου του ίδιου έτους, φυλακίστηκε πάλι από τη δικτατορία του Ιωαννίδη, με αφορμή την παραχώρηση του τυπογραφείου της εφημερίδας «Κήρυξ» που εξέδιδε άλλοτε στην Κρήτη.

Δημοσιεύτηκε από τον χρήστη Γεώργιος Αργυρίου
στο: anemourion.blogspot.gr  

Το 1974, μετά την επιστροφή του Καραμανλή, ο Μητσοτάκης έλαβε μέρος στις εκλογές ως ανεξάρτητος χωρίς να εκλεγεί. Στις 6 Σεπτεμβρίου 1977 ίδρυσε το Κόμμα Νεοφιλελευθέρων και στις 20 Νοεμβρίου εξελέγη βουλευτής Χανίων με αυτή την ιδιότητα, αλλά μετά μερικούς μήνες προσχώρησε στη Νέα Δημοκρατία και ανέλαβε ως υπουργός Συντονισμού στην κυβέρνηση Καραμανλή (10 Μαΐου 1978).

ΑΡΧΗΓΟΣ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

Στις 7 Μαΐου 1980, με πρωθυπουργό τον Γ. Ράλλη, ανέλαβε το υπουργείο Εξωτερικών, και μετά τις εκλογές της 18ης Οκτωβρίου του 1981, ως βουλευτής Χανίων πάλι, ορκίστηκε κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της Νέας Δημοκρατίας. Την 1η Σεπτεμβρίου 1984 εξελέγη αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας, διαδεχόμενος τον Ευ. Αβέρωφ που παραιτήθηκε. Στις εκλογές της 3ης Ιουνίου του 1983, στις οποίες νίκησε το ΠΑΣΟΚ, ο Μητσοτάκης εξελέγη βουλευτής Θεσσαλονίκης και επανεξελέγη πρόεδρος της ΝΔ, η οποία ανέβασε το ποσοστό της σε 40,85% έναντι 35,87% του 1981 και 38,5% των ευρωεκλογών του 1984.

Ο Κ. Μητσοτάκης συνέβαλε στην καλύτερη οργάνωση της Νέας Δημοκρατίας και οδήγησε το κόμμα σε σημαντική νίκη στις δημοτικές εκλογές του ‘86 κατά τις οποίες εξελέγησαν Νεοδημοκράτες δήμαρχοι στην Αθήνα, Θεσσαλονίκη και Πειραιά. Πολλοί από τους βουλευτές που υποστήριξαν τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη την 1η Σεπτεμβρίου του 1984 νόμιζαν πως θα ήταν εύκολο ο παλαιός αντίπαλος του Ανδρέα Παπανδρέου στη δεκαετία του ‘60 να συντρίψει τον αρχηγό του ΠΑΣΟΚ στις γενικές εκλογές του ‘85. Όμως, ήταν ζήτημα αν το ΠΑΣΟΚ θα μπορούσε να πέσει τόσο γρήγορα, οποιοσδήποτε κι αν ήταν ο αντίπαλος αρχηγός. Κι αυτό επειδή, από το ένα μέρος, επωφελήθηκε από την ένταξη της Ελλάδας στην ΕΟΚ (πράγμα που βελτίωσε αποφασιστικά τη θέση των αγροτών) και από το άλλο επειδή σημειώθηκε η μεγάλη μείωση της τιμής του πετρελαίου. Τέλος, προκειμένου να ενεργήσει παροχές σε πολλές τάξεις εργαζομένων, ο Ανδρέας Παπανδρέου δεν δίστασε να υπερχρεώσει τη χώρα και να ανεβάσει στην περίοδο 1981-84 το εξωτερικό χρέος σε πολύ μεγαλύτερο ποσόν από εκείνο στο οποίο είχε φτάσει στη διάρκεια μιας 25ετίας.

Όπως και αν έχει το πράγμα, και με τη συμβολή κάποιων προσωπικών φιλοδοξιών, άρχισε μια διαρροή στελεχών της Νέας Δημοκρατίας, διαρροή που δεν έφτασε ως τη βάση αλλά ασφαλώς έβλαψε την «εικόνα» του κόμματος, ιδιαίτερα απέναντι στους απογοητευμένους του ΠΑΣΟΚ, οι οποίοι ταλαντεύονταν μεταξύ σοσιαλισμού και φιλελεύθερης παράταξης.

Πρώτος εγκατέλειψε τη ΝΔ ο Διονύσιος Λιβανός (18 Ιουνίου ‘85). Ακολούθησε στις 15 Ιουλίου ο Ιωάννης Μπούτος και στις 22 Αυγούστου έφυγε και ο Κωνσταντίνος Στεφανόπουλος. Και οι τρεις δεν είχαν σοβαρές ιδεολογικές διαφορές με τον αρχηγό του κόμματος, αλλά επικαλέσθηκαν «έλλειψη αυτοκριτικής», «πλάγιες προσωπικές επιθέσεις», «αντιδημοκρατική μεθόδευση της σύγκλησης του συνεδρίου του κόμματος» κ.λπ. Στις 24 Αυγούστου, ο Μητσοτάκης ανακοίνωσε ότι παραιτείται και έθεσε πάλι υποψηφιότητα στην εκλογή που θα ακολουθούσε στην Κοινοβουλευτική Ομάδα. Στις 29 Αυγούστου εξελέγη και πάλι αρχηγός ο Μητσοτάκης (με 82 ψήφους, 37 λευκές και μια άκυρη), ενώ ο Κ. Στεφανόπουλος δήλωσε ότι αποχωρεί από το κόμμα και σε λίγο ίδρυσε τη ΔΗ.ΑΝΑ., όπου προσχώρησαν 11 βουλευτές.

Με τον Κ. Καραμανλή.

Ακολούθησε η διαγραφή από το κόμμα τού Αναστ. Παπαληγούρα για ένα άρθρο που είχε υπαινιγμούς κατά της ηγεσίας, και στις 19 Μαΐου του 1987 η ανακοίνωση του Γεωργίου Ράλλη, πεθερού του διαγραφέντος, ότι αποχωρεί από τη ΝΔ και γίνεται ανεξάρτητος, καλώντας τους βουλευτές που συμφωνούν με τις απόψεις του να συσπειρωθούν γύρω του στα πλαίσια ενός νέου φιλελεύθερου συνασπισμού. Η έκκληση δεν είχε απήχηση και οι λόγοι που επικαλέσθηκε ο Ράλλης για την ενέργειά του ήταν τρεις: Η διαφωνία του για την «πολιτική μίμησης του ΠΑΣΟΚ» (σε υποσχέσεις παροχών), η διαφωνία του στο θέμα της πολιτικής της λιτότητας (που τη θεωρούσε αναγκαία στην κατάσταση όπου είχε φτάσει η χώρα) και η διαφωνία του στο θέμα της εξεταστικής επιτροπής για τα σκάνδαλα του ΠΑΣΟΚ. Κατά την άποψή του, θα έπρεπε να είχε γίνει πρόταση μομφής κατά της κυβερνήσεως για το θέμα αυτό.

Δημοσιεύτηκε από τον χρήστη Γεώργιος Αργυρίου
στο: anemourion.blogspot.gr  

ΜΕ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ ΜΙΑΣ ΨΗΦΟΥ...

Όταν το ΠΑΣΟΚ έχασε τις εκλογές της 18ης Ιουνίου 1989 λόγω της ασθένειας του Α. Παπανδρέου, του διαζυγίου και του γάμου του με την αεροσυνοδό Δήμητρα Λιάνη αλλά και του σκανδάλου Κοσκωτά, σχηματίστηκαν η κυβέρνηση συνεργασίας του Τζ. Τζαννετάκη και η οικουμενική κυβέρνηση Ξεν. Ζολώτα, που διεξήγαγε νέες εκλογές στις 8.4.1990, τις οποίες κέρδισε η Νέα Δημοκρατία. Ο Κων. Μητσοτάκης εξελέγη πρωθυπουργός και έμεινε στη θέση αυτή ως τον Οκτώβριο του 1993. Η κοινοβουλευτική πλειοψηφία του, που συνίστατο σ’ ένα μόνο βουλευτή, απολέσθηκε με την απόσχιση του Αντώνη Σαμαρά, ο οποίος ίδρυσε νέο κόμμα και οι εκλογές που επακολούθησαν (10/10/1993) έδωσαν την πλειοψηφία στο ΠΑΣΟΚ. Ο Μητσοτάκης παραιτήθηκε, τότε από την αρχηγία της ΝΔ, την οποία ανέλαβε ο Μιλτιάδης Έβερτ. Ο Μητσοτάκης έχει 4 παιδιά, και η μεγαλύτερη κόρη του, η Ντάρα Μπακογιάννη, έγινε βουλευτής της ΝΔ και ανέπτυξε σημαντική πολιτική δραστηριότητα.

Στο βιβλίο του «Αυτοπροσωπογραφία» (1991) ο Κ. Μητσοτάκης αναδημοσιεύει τις σκέψεις του για τους Έλληνες πολιτικούς, για την Ελλάδα και τους Έλληνες, καθώς και τις γνώμες άλλων προσωπικοτήτων για τον εαυτό του:

ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ

Ο Γεώργιος Παπανδρέου, τελευταίον κατάλοιπον της γενεάς του Ελευθερίου Βενιζέλου, ο οποίος μέχρι της πλέον προκεχωρημένης ηλικίας δεν είχε διαδραματίσει πρώτον ρόλον εις την ελληνικήν πολιτικήν σκηνήν, ήτο άνθρωπος με τάλαντον, προσωπικήν χάριν και ευφυΐαν αλλά και ικανότητας προσαρμογής και συνθέσεως ουχί συνήθεις, δεν είχεν όμως επαρκή σωφροσύνην, θάρρος και σταθερότητα. Του έλειπεν εις τα δυσχερή εσωτερικά και διεθνή θέματα, ο σταθερός προσανατολισμός.

15.11.1969, Ομιλία στη Νέα Υόρκη

Ο Καραμανλής είναι μια ιδιαίτερα σημαντική πολιτική προσωπικότητα με μεγάλη προσφορά στον τόπο μας. Γι’ αυτό και εκείνο που πάντοτε προσδιόρισε τη στάση μου απέναντι του, ακόμη και όταν βρεθήκαμε σε αντίπαλες παρατάξεις, ήταν με ποιο τρόπο, μέσα απ’ αυτή τη στάση υπηρετούσε καλύτερα το εθνικό συμφέρον. Αυτό είναι και σήμερα το προσδιοριστικό στοιχείο της σχέσης μου με τον ιδρυτή του κόμματός μας. Η σχέση μας περνά πάντοτε μέσα από την κοινή μας αγωνία για το μέλλον αυτής της χώρας.

28.3.1990, Συνέντευξη στο «ΕΝΑ»

Τιμώ τον Κωνσταντίνο Καραμανλή όχι μόνο σαν ιδρυτή του Κόμματος, αλλά και σαν μία σημαντική προσωπικότητα, την πιο σημαντική σήμερα προσωπικότητα στην ελληνική πολιτική σκηνή. Είναι ένας άνθρωπος, ο οποίος έχει μεγάλη πείρα, βαθιά γνώση των προβλημάτων και ταυτόχρονα είναι κατ’ εξοχήν άνθρωπος υπεύθυνος. Έχει βαθύ αίσθημα ευθύνης.

4.3.1987, Συνέντευξη στην Ελευθεροτυπία

Ο Καραμανλής έκανε κεντρώα πολιτική. Νομιμοποίησε το Κομμουνιστικό Κόμμα, πράγμα που άλλαξε το πολιτικό σκηνικό.

Δ. Δημητράκος: «Κώστας Μητσοτάκης»

Ο Καραμανλής σαν πρωθυπουργός επέδειξε ασυνήθεις ικανότητες. Ήταν ένας θαυμάσιος διαχειριστής της εξουσίας διότι εγνώριζε να επιβάλλεται. Είχε πάντοτε εκεί που έπρεπε τον τελικό λόγο, και έτσι έπρεπε να γίνεται. Ήταν όμως και δημοκρατικός. Δεν γνωρίζουν ίσως μερικοί πόσο δημοκρατικός ήταν. Στο μικρό Υπουργικό Συμβούλιο υπήρχε άνετη συζήτηση και συνήθως η απόφαση διεμορφώνετο με πλειοψηφία ή με ομοφωνία. Στα κρίσιμα θέματα ο πρωθυπουργός είχε το λόγο. Ήταν αποτελεσματικός, ήταν δημοκρατικός.

2.10.1987, Συνέντευξη στο Κανάλι 1 του Δήμου Πειραιώς.

Ο χειρισμός που έκανε ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ στο θέμα της εκλογής προέδρου Δημοκρατίας το 1985 είναι απαράδεκτος και ηθικά και πολιτικά. Δεν μπορεί ο πρόεδρος ενός μεγάλου κόμματος, ο πρόεδρος μιας κυβερνήσεως, να μην δεσμεύεται από τις δημόσιες δηλώσεις του και από τις διαβεβαιώσεις που προσωπικά και υπεύθυνα δίδει στον πλέον υπεύθυνο άνθρωπο της χώρας. Με την απόφαση την οποία πήρε ο Α. Παπανδρέου έδειξε ότι στην καλυτέρα γι’ αυτόν περίπτωση είναι ένας άνθρωπος απρόβλεπτος, ο οποίος αλλάζει αποφάσεις την τελευταία ώρα σε μεγάλα θέματα. Υπό την επήρεια ποίων παραγόντων άλλαξε την απόφασή του αυτή;

13.3.1985, Ομιλία στην Κ.Ο. της Ν.Δ.

Για την Ελλάδα και τους Έλληνες

Είμαστε ένα μικρό έθνος που βγάζει όμως πολλούς προικισμένους ανθρώπους. Και η αξιοκρατία και η δημιουργικότητα δεν έχουν χρώμα. Δεν είναι ούτε γαλάζιες, ούτε πράσινες, ούτε κόκκινες. Η αξία του Έλληνα είναι η εθνική μας περιουσία. Πάθος μιας ζωής για μένα ήταν και μένει η αξιοκρατία.

16.6.1989, ΕΤ-1

Οι Έλληνες έζησαν πάντα σαν τις μέλισσες. Πετούν στις πιο μακρινές αποστάσεις. Όπου υπάρχει γη που ανθοφορεί. Όπου υπάρχει νέκταρ και γύρις. Και όπως είναι στη φύση της μέλισσας να γονιμοποιεί τα άνθη, έτσι είναι στη φύση του Έλληνα να γονιμοποιεί πολιτισμούς, οικονομίες και έθνη μακρινά. Όπως, όμως, η μέλισσα μένει δεμένη με την κυψέλη, μένει και ο Έλληνας δεμένος με την πατρίδα.

Με τη σύζυγό του Μαρίκα την ημέρα που δολοφονήθηκε ο γαμβρός του Παύλος Μπακογιάννης.

6.7.1988, Ομιλία σε δείπνο της ελληνοαμερικανικής οργανώσεως «Δόναμις»

Η Ελλάδα μας δεν χώρεσε ποτέ σε σύνορα, γιατί είμαστε ένας λαός ανήσυχος, δυνατός και δημιουργικός, που αναζητεί τον κίνδυνο και την αναμέτρηση για την επιτυχία. Μπορεί να χάσαμε παλαιό φρούρια του αποδήμου Ελληνισμού, αλλά πέρα από τους ωκεανούς ορθώνουμε καινούργια, επιβλητικά και ισχυρότατα, στον Καναδά, στις ΗΠΑ και στην Αυστραλία.

2.3.1986, Αθήνα

Η ελληνική οικονομία έχει ανεξάντλητα περιθώρια αντοχής. «Εφτάψυχη» θα μπορούσε να την χαρακτηρίσει κανείς. Άντεξε και σε πολέμους και σε κατοχές. Θα ανθέξει και στο ΠΑΣΟΚ. Θα επιβιώσει. Και θα μπορέσουμε να ανορθώσουμε τα οικονομικά ερείπια, με μια αυξημένη προσπάθεια που θα κάνουμε όταν θα έχει περάσει η λαίλαπα. Με ανησυχεί όμως η γενικότερη κρίση. Η κοινωνική κρίση. Η κρίση θεσμών. Η ολόπλευρη κρίση που θίγει τα θεμέλια της κοινωνίας μας και την ιστορική συνέχεια του ελληνικού λαού.

Αύγουστος 1986, Ομιλία στα Χανιά

Ο ελληνικός λαός έκανε καθολική αντίσταση. Κανένας λαός της Ευρώπης δεν έκανε την αντίσταση που έκαναν οι Έλληνες.

9.12.1985, Ομιλία σε συγκέντρωση για την Εθνική Αντίσταση

ΕΙΠΑΝ ΓΙΑ ΤΟΝ ΜΗΤΣΟΤΑΚΗ

«Μπαίνει ο Μητσοτάκης στη Βουλή, με ξεκούμπωτο το σακάκι, και γεμίζει η Βουλή Αρχηγό»...

Γεώργιος Παπανδρέου

(Θ. Διαμαντόπουλος: «Κώστας Μητσοτάκης»)

«Ο υπ’ αριθμόν 1 εχθρός μου, ο ψηλός και αδίστακτος Κρητικός που είχε υφάνει τους μίτους της καταστροφής μας, ο Κ. Μητσοτάκης».

Ανδρέας Παπανδρέου («Η Δημοκρατία στο Απόσπασμα»)

«Ο Μητσοτάκης δεν είναι αυτός που παρουσιάζει μια ορισμένη μερίδα του αστικού Τύπου. Είναι θα ‘λεγα διαμετρικά αντίθετος. Έχω σχηματίσει μια πάρα πολύ θετική εικόνα. Βεβαίως είναι ένας σκληρός, ιδεολογικά και πολιτικά αντίπαλος, ωστόσο έχει σημαντικά χαρίσματα. Το πρώτο είναι ότι σου λέει αυτό που σκέφτεται...».

X. Φλωράκης

(ΕΡΤ, 4.11.1989)

«Ηταν, μαζί μου, πέρα για πέρα μπεσαλής... Όχι μόνον δεν έκανε τίποτα πίσω από την πλάτη μου, αλλά και τι σκεπτότανε να κάνει μου ‘λεγε».

X. Φλωράκης (29.4.1990, Μ. Ρεζάν, «Καθημερινή»)

Δημοσιεύτηκε από τον χρήστη Γεώργιος Αργυρίου
στο: anemourion.blogspot.gr  

«Εγώ τον Μητσοτάκη τον ξέρω από χρόνια και τον πολέμησα πολιτικά. Στη συνεργασία μας, στη διάρκεια της κυβέρνησης Τζαννετάκη, πρέπει να πω ότι ήταν πολύ καθαρός και συνεπής. Έτσι, με έκπληξη είδα να απομακρύνεται από όσα είχαμε αποφασίσει τότε και είχαμε καθιερώσει δημόσια. Και λυπάμαι γι’ αυτό. Νομίζω ότι είναι ικανός για πολιτικές συλλήψεις και έχει διοικητικές ικανότητες. Ότι μπορεί να επωφεληθεί από τη συνεργασία ανθρώπων που τους επιλέγει. Είναι όμως και εκείνος θύμα της αρχηγικής παράδοσης, και με την έννοια αυτή διώχνει έναν κόσμο πολύ ικανό, που δεν ανέχεται αυτή την αρχηγική δομή. Δεν ξέρω αν έχει μεγάλη κοινωνική φαντασία, θα μας το αποδείξει ' τα πρώτα δείγματα δεν το επιμαρτυρούν. Είναι αναμφισβήτητα εργατικός και επίσης στις κρίσιμες επιλογές έχει την ικανότητα να αποφασίζει. Το σωστό ή λάθος είναι κάτι που κρίνεται, αλλά και η ικανότητα να αποφασίζει είναι πολύ σημαντική».

Λ. Κύρκος (17.6.1990, «Ελευθεροτυπία»)

«Θεωρώ τον Κων. Μητσοτάκη, αυτή την ώρα, τον πιο αξιόπιστο πολιτικό από όλους! Δεν λέω ότι είναι της επιλογής μου, δεν τον ψήφισα βέβαια, αλλά αυτή είναι η πραγματικότητα. Και κάποτε πρέπει να σεβόμαστε την αλήθεια, όποια κι αν είναι, γιατί έχει κοστίσει πολύ στην Ελλάδα το ψεύδος».

Αντώνης Τρίτσης («Ελευθεροτυπία», Απρίλιος 1990)

«Ο Μητσοτάκης έχει αρετές, που ίσως δεν τις έχουμε προσέξει. Δεν είναι ο πολιτικός, είναι ολόκληρη η πολιτική. Η ζωή του είναι η πολιτική. Έχει υπευθυνότητα, διαλεκτική ικανότητα, επιμονή και υπομονή. Η διαλεκτική του ικανότητα, τον βοηθάει να επιτυγχάνει περισσότερο στη Βουλή και όχι στο μπαλκόνι. Αυτό οφείλεται στην έλλειψη δημαγωγίας από την πλευρά του».

Αθ. Κανελλόπουλος («Ελευθεροτυπία», 27.5.1990)

«Στην Κρήτη, εθνικιστές και κομμουνιστές συνεργάσθηκαν (στην Κατοχή). Έτσι, δεν χύθηκε αίμα αθώων. Αίμα αδελφικό. Και ο Μητσοτάκης έπαιξε ρόλο πρωταγωνιστικό. Ο Κ. Μητσοτάκης υπήρξε ένας από τους προσφιλείς στόχους των αρχιμαγείρων του πολιτικού και ιστορικού ψεύδους. Οι πολιτικοί αντίπαλοί του χρησιμοποίησαν έως τώρα κατά κόρον τη “σφραγίδα” της αποστασίας, παρασύροντας στο δρόμο της ιστορικής παραχάραξης και της κακοποίησης της ιστορικής αλήθειας χιλιάδες χιλιάδων Ελλήνων, τους περισσότερους καλόπιστους, που πιάστηκαν για καλά από την αρπάγη των ευτελών προπαγανδιστών. Ο Κ. Μητσοτάκης ανήκε σ’ αυτούς που αγωνίσθηκαν αποφασιστικά, συστηματικά, καθημερινά για τη συντριβή της στρατιωτικής δικτατορίας χωρίς την παραμικρή επιζήτηση προβολής... Το 1970, όταν πρωτοσυναντηθήκαμε στο Παρίσι, μου εδήλωσε ότι είναι έτοιμος, αν το θελήσουμε, να κατεβεί στα βουνά της Κρήτης και να αρχίσει αντάρτικο αγώνα κατά της χούντας».

Μ. Θεοδωράκης (Δ. Δημητράκος: «Κώστας Μητσοτάκης»)

«Ο Κ. Μητσοτάκης είναι ένας σύγχρονος Ευρωπαίος πολιτικός, κι αυτό με κάνει να συμπλέω μαζί του. Είναι αυτός που κατάλαβε ότι η Ελλάδα δεν μπορεί να προχωρήσει όταν ένας ολόκληρος χώρος αντιμετωπίζεται σαν πολίτες δευτέρας κατηγορίας. Και επιτέλεσε ένα ιστορικό χρέος απέναντι στην Αριστερά τολμώντας να σπάσει τα ταμπού, να την βγάλει από τη γωνία και να τη βάλει μέσα στα άγια των αγίων της εξουσίας. Δεν έγινε μόνο με τη δυναμική τής Αριστερός αυτό. Από θέληση του Μητσοτάκη κυρίως έγινε. Κι αν του κάνει σήμερα πόλεμο μια μερίδα της Δεξιάς, είναι γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο. Τον θεωρούν ιερόσυλο».

Μ. Θεοδωράκης («Ελευθεροτυπία», 4.3.1990)

«Αν είσαι τετ-α-τετ μαζί του, νομίζω ότι είναι ένας βαθιά έξυπνος άνθρωπος, αλλά δεν θα ήθελα να είναι ο αρχηγός μου»...

Μ. Μερκούρη («Αθήνα 9,84», 31.3.1990)

«Λέω ότι είναι κύριος, ο κύριος Μητσοτάκης. Διότι δεν μας έχουν συνηθίσει οι αρχηγοί της πλειοψηφίας σε τόσο υπεύθυνη συμπεριφορά. Αν αρνιόταν να αποσυρθεί (τον Ιούνιο του 1989) θα ‘ταν δικαιολογημένος και η φιλοδοξία του κατανοητή και νόμιμη. Αλλά κι έξω από φιλοδοξίες, δεν είναι εύκολο να αποσύρεται ο αρχηγός της πλειοψηφίας, διότι υπό κανονικός συνθήκας, τι θα σκεφθούν οι ψηφοφόροι του; και πώς θα το εκμεταλλευτούν άραγε αυτό οι αντίπαλοί του - εξωκομματικοί και εσωκομματικοί; Παρ’ όλα αυτά αποσύρθηκε για να διευκολύνει την έξοδο του τόπου από την πολιτική κρίση. Για να απαλλαγούμε από το ΠΑΣΟΚ. Για να επιτευχθεί κάποια εθνική συμφιλίωση. Τον σέβομαι για την ωριμότητά του».

Δ. Σαββόπουλος («Status», Αύγουστος 1989)

«Ο Μητσοτάκης είναι πιο θετικός, πιο αποφασιστικός και πιο αληθινός (από τον Παπανδρέου). Ο Παπανδρέου έκλεισε τον κύκλο της πολιτικής του σταδιοδρομίας. Ο Μητσοτάκης είναι ο πολιτικός του σήμερα».

Στάθης Παναγούλης («Ελευθεροτυπία», 16.9.1990)

ΓΙΑΝΝΗΣ ΛΑΜΨΑΣ
«ΒΑΣΙΛΕΙΣ ΔΙΚΤΑΤΟΡΕΣ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΙ 1945-1995»
ΕΚΔΟΣΗ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑΣ «ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ»
1995

Δημοσιεύτηκε από τον χρήστη Γεώργιος Αργυρίου
στο: anemourion.blogspot.gr