Της Ειρήνης Κατσούλα |
Μήνυση κατά της Διευθύντριας του Ειδικού Σχολείου Άρτας κατέθεσε σήμερα (χθες) το πρωί η μητέρα 11χρονου μαθητή του Ειδικού Σχολείου, καθώς το παιδί της γύρισε στο σπίτι με μια τεράστια δαγκωματιά στο πόδι και σημάδια πάλης στα χέρια του.
Επικοινωνήσαμε με τη μητέρα του μικρού μαθητή, η οποία, κλαίγοντας
κυριολεκτικά στο τηλέφωνο, μας εξιστόρησε τι ακριβώς συνέβη.
“Την περασμένη Τρίτη, όταν πήγα να πάρω το παιδί μου από το σχολείο,
είδα με έκπληξη ότι αυτό έφερε γρατσουνιές πίσω από το δεξί αυτί του και
στους καρπούς των χεριών του.
Ο
γιος μου είναι αυτιστικό παιδί και η συνομιλία μαζί του για να μου
εξηγήσει τί συνέβη δεν είναι εύκολη, το μόνο που μου είπε είναι ότι
“έπαθε μίμι”. Επικοινώνησα τότε με δασκάλα του σχολείου, ρωτώντας την
εάν γνώριζε κάτι για το συμβάν. Η ίδια μου απάντησε ότι δεν γνώριζε
κάτι, αλλά θα ενημέρωνε τη Διευθύντρια του σχολείου να επικοινωνήσει
μαζί μου. Και πράγματι αμέσως η Διευθύντρια επικοινώνησε μαζί μου, όπου
μου παραδέχτηκε, από μόνη της, πριν καν προλάβω να τη ρωτήσω εγώ, ότι Η
ΙΔΙΑ ΔΑΓΚΩΣΕ ΤΟ ΓΙΟ ΜΟΥ ΠΡΟΚΕΙΜΕΝΟΥ ΝΑ ΤΟΝ ΑΠΟΜΑΚΡΥΝΕΙ ΑΠΟ ΚΟΝΤΑ ΤΗΣ,
ΕΠΕΙΔΗ ΤΗΣ ΤΡΑΒΟΥΣΕ ΤΑ ΜΑΛΛΙΑ. Εγώ εκείνη τη στιγμή σοκαρίστηκα,
ακούγοντάς την να προσπαθεί στη συνέχεια να μου αιτιολογήσει τη
συμπεριφορά της, λέγοντας χαρακτηριστικά ότι ενήργησε με αυτόν τρόπο
επειδή δέχτηκε επίθεση από τον ανήλικο γιο μου! Μου δήλωσε ότι ήταν σε
άμυνα, σε άμυνα ενάντια σε παιδί 11 χρονών;”
Να
σημειώσουμε ότι ο δικηγόρος που ανέλαβε την υπόθεση αυτή εκπροσωπώντας
την οικογένεια του ανήλικου μαθητή είναι ο Κωνσταντίνος Τράμπας, ενώ η
μητέρα του παιδιού σοκαρισμένη ζητάει να αποδοθούν ευθύνες! Η μητέρα
αισθάνεται τόσο απογοητευμένη, λέγοντάς μας χαρακτηριστικά “Κάθε μέρα
δίνω έναν αγώνα για να γίνει το παιδί μου αποδεκτό! Γιατί είναι μια
αναπηρία που δεν φαίνεται, δηλαδή αν πάμε σε μια παιδική χαρά το παιδί
μου λόγω του αυτισμού του θα θέλει να παίξει μόνος του στην τσουλήθρα,
δεν συνεργάζεται με τα άλλα παιδάκια να παίξει, και έτσι σε όσους δεν
μας γνωρίζουν ο γιος μου φαίνεται σαν κακομαθημένο παιδί, αφού η
αναπηρία του δεν φαίνεται. Κάθε μέρα δίνω λοιπόν έναν αγώνα τεράστιο για
να γίνει αποδεκτό το παιδί μου, να εγκλιματιστεί κάπου, και παλεύω
διαρκώς. Μα το να δέχεται τέτοια συμπεριφορά ο γιος μου από το ίδιο του
το σχολείο, το Ειδικό Σχολείο, πώς να το αντέξω; Εκεί κανονικά υπάρχουν
δάσκαλοι ειδικής αγωγής, υποτίθεται ότι είναι άνθρωποι εκεί που έχουν
σπουδάσει το πώς να φέρονται σε παιδιά με ιδιαιτερότητες, σε παιδιά με
αυτισμό και ειδικές ανάγκες… Πώς τώρα λοιπόν μου στέλνουν το παιδί μου
πίσω με δαγκωματιά και μελανιά και γρατσουνιές και μου λένε ότι δεν
φταίνε, αλλά ότι ήταν σε άμυνα;;;”
Τα λόγια είναι περιττά… Ειλικρινά, τα λόγια είναι περιττά σε περιστατικά
σαν αυτό. Και αναμένουμε να δούμε αν τελικά θα αποδοθούν ευθύνες ή όχι…
Τα συμπεράσματα δικά σας!
Source: www.maxitisartas.gr |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου