Μελισσόχορτο για μνήμη, κατάθλιψη, πίεση, χωνευτικό, τονωτικό, πυρετό, ημικρανίες, πόνους, έρπητα.

της Κλεοπάτρας Ζουμπουρλή, μοριακής βιολόγου, medlabnews.gr

Το μελισσόχορτο ή lemon balm είναι επίσης γνωστό ως μελισσόφυλλο ή μελισσοβότανο ή αγριομέλισσα ή μελιττίς ή μελισσάκι ή κιτροβάλσαμο.

Ανήκει στην οικογένεια των χειλανθών (lamiaciae) και η επιστημονική του ονομασία είναι Melissa Officinalis Τα φύλλα του μοιάζουν με εκείνα της μέντας αλλά βγάζουν ένα γλυκό και ελαφρώς λεμονάτο άρωμα. Κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού «γεννά» μικρά λευκά άνθη, γεμάτα νέκταρ, τα οποία προσελκύουν τις μέλισσες. Από τα άνθη του φυτού οι μέλισσες φτιάχνουν ένα από τα καλύτερα μέλια.

Η μυρωδιά του βοτάνου αυτού οφείλεται στο αιθέριο έλαιο που περιέχει κιτράλη, κιτρονελλάλη, λιναλοόλη και γερανιόλη.
Κατά το μεσαίωνα χρησιμοποιούσαν το μελισσόχορτο για να φτιάχνουν ελιξίρια νεότητας.
Ήταν γνωστό στην αρχαιότητα και αναφέρεται από τους Πλίνιο, Θεόφραστο και Διοσκουρίδη με τις ονομασίες μελόφυλλον, μελίτταιον και μελίτιον. Για περισσότερο από 2000 χρόνια, το μελισσόχορτο ήταν πολύτιμο συστατικό πολλών ελιξηρίων της ζωής, ενώ ήταν ιδιαίτερα αγαπητό στον τον Αβικέννα, Άραβα γιατρό του 11ου αι. Επί αιώνες ήταν δημοφιλές ως αποτελεσματική θεραπεία για τη μελαγχολία, το λήθαργο, την κακή μνήμη, αλλά και ως βοήθημα για την αποκατάσταση της νεανικής «ζωτικότητας». Οι μοναχοί του μεσαίωνα έβαζαν μελισσόχορτο μέσα σε «τονωτικά» που «ανακούφιζαν την καρδιά», για να δυναμώσουν την καρδιά και να τονώσουν τη διάθεση. Το νερό των Καρμελιτών, – ένα παρασκεύασμα του 17ου αι. που έφτιαχναν οι μοναχές του τάγματος των Καρμελιτών για δυναμωτικό και κατευναστικό των νευρικών πονοκεφάλων και της νευραλγίας, συνδύαζε μελισσόχορτο με φλούδα λεμονιού, μοσχοκάρυδο και ρίζα αγγελικής.

Το μελισσόχορτο είναι πολυετής πόα με πασαλώδη ρίζα. Προτιμά τα βαθιά και καλά στραγγιζόμενα εδάφη, τις σκιερές τοποθεσίες και δεν αντέχει στη ζέστη και τον ήλιο. Για το λόγο αυτό χρειάζεται τακτικό πότισμα, ιδιαίτερα κατά τη διάρκεια του καλοκαίρι.
Το φυτό είναι ιθαγενές της νότιας Ευρώπης και της περιοχής της Μεσογείου, αλλά σήμερα καλλιεργείται σε όλο το κόσμο. Έχει ύψος 70 με 150 εκατοστά.



Περιέχει ευγενόλη, σιτράλη Α & Β, κοπαίνη, καφεικό οξύ, θυμόλη, ουρσολικό οξύ, λιναλοόλη, λουτεολίνη, ροσμαρινικό, γερανιόλη, γερανιάλη, καρυοφυλλένιο και
σιτρονέλα. Στα τελευταία τρία αποδίδεται και το άρωμά του.

Διαβάστε την συνέχεια πατώντας εδώ: medlabgr.com...