Μπορεί ο πρόσφατος αφορισμός των Μητσοτάκη, Κεραμέως και Χαρδαλιά από τον μητροπολίτη πρώην Καλαβρύτων Αμβρόσιο,
σε πολλούς να προκάλεσε γέλια ή ακόμα και θυμηδία, αλλά κάποτε η
συγκεκριμένη πρακτική της εκκλησίας προκαλούσε τρόμο και φόβο.
Κάποτε ο αφορισμός και οι κατάρες που τον συνόδευαν ήταν κάτι που κανείς δεν ήθελε να έρθει αντιμέτωπος. Κανείς δεν ήθελε να πάει κόντρα στις αποφάσεις της εκκλησίας.
Ήταν τέτοιος ο φόβος που προκαλούσε ο αφορισμός που υπήρχαν περιπτώσεις που οι πιστοί αναγκάστηκαν να γυρίσουν την πλάτη τους ακόμα και σε ανθρώπους που λάτρευαν ή που ήταν ένα στήριγμα για αυτούς σε καιρούς δύσκολους.
Ίσως η πιο χαρακτηριστική τέτοια περίπτωση είναι αυτή του Κολοκοτρώνη. Ο θρυλικός Γέρος του Μοριά βρέθηκε αντιμέτωπος με τον αφορισμό του Πατριαρχείου και κυρίως με τον φόβο που αυτός προκάλεσε στους Έλληνες οι οποίοι σταμάτησαν να παράσχουν, και σε αυτόν αλλά και στους κλέφτες και αρματωλούς που ήταν μαζί του, οποιαδήποτε βοήθεια με αποτέλεσμα να ξεκληριστούν μέσα σε σύντομα χρονικό διάστημα.
Βρισκόμαστε στο 1806. Περίπου 15 χρόνια πριν το ξέσπασμα της Επανάστασης όλοι ήξεραν πως αυτό δεν θα αργήσει. Το ήξεραν και οι Τούρκοι οι οποίοι θέλησαν να ξεμπερδεύουν με τις «εστίες» που θα προκαλούσαν τον ξεσηκωμό και κυρίως με τους ανθρώπους που θα μπορούσαν να κινητοποιήσουν τους σκλαβωμένους Έλληνες.
Όχι άδικα όπως αποδείχθηκε μερικά χρόνια αργότερα, πρώτος τους στόχος ήταν ο Μοριάς και βέβαια ο Κολοκοτρώνης και οι άνδρες του.
Ο Σουλτάνος στέλνει διάταγμα εξολόθρευσης των κλεφτών και των
αρματωλών του Μοριά. Αυτό δεν θα τρόμαζε κανέναν. Το διάταγμα αυτό,
ωστόσο, συνοδεύεται από τον επίσημο αφορισμό από το Πατριαρχείο τόσο του
Θεόδωρου Κολοκοτρώνη όσο και των ανδρών του.
Τα πράγματα ξεκάθαρα. Πλέον κανένας δεν θα μπορούσε να προσφέρει φαγητό, νερό, στέγη η οποιαδήποτε άλλη βοήθεια στους ανθρώπους που μέχρι και εκείνη την ημέρα ήταν το αποκούμπι τους σε οποιαδήποτε αγριότητα των Τούρκων.
Κάποτε ο αφορισμός και οι κατάρες που τον συνόδευαν ήταν κάτι που κανείς δεν ήθελε να έρθει αντιμέτωπος. Κανείς δεν ήθελε να πάει κόντρα στις αποφάσεις της εκκλησίας.
Ήταν τέτοιος ο φόβος που προκαλούσε ο αφορισμός που υπήρχαν περιπτώσεις που οι πιστοί αναγκάστηκαν να γυρίσουν την πλάτη τους ακόμα και σε ανθρώπους που λάτρευαν ή που ήταν ένα στήριγμα για αυτούς σε καιρούς δύσκολους.
Ίσως η πιο χαρακτηριστική τέτοια περίπτωση είναι αυτή του Κολοκοτρώνη. Ο θρυλικός Γέρος του Μοριά βρέθηκε αντιμέτωπος με τον αφορισμό του Πατριαρχείου και κυρίως με τον φόβο που αυτός προκάλεσε στους Έλληνες οι οποίοι σταμάτησαν να παράσχουν, και σε αυτόν αλλά και στους κλέφτες και αρματωλούς που ήταν μαζί του, οποιαδήποτε βοήθεια με αποτέλεσμα να ξεκληριστούν μέσα σε σύντομα χρονικό διάστημα.
Ο αφορισμός του Κολοκοτρώνη και των ανδρών του
Βρισκόμαστε στο 1806. Περίπου 15 χρόνια πριν το ξέσπασμα της Επανάστασης όλοι ήξεραν πως αυτό δεν θα αργήσει. Το ήξεραν και οι Τούρκοι οι οποίοι θέλησαν να ξεμπερδεύουν με τις «εστίες» που θα προκαλούσαν τον ξεσηκωμό και κυρίως με τους ανθρώπους που θα μπορούσαν να κινητοποιήσουν τους σκλαβωμένους Έλληνες.
Όχι άδικα όπως αποδείχθηκε μερικά χρόνια αργότερα, πρώτος τους στόχος ήταν ο Μοριάς και βέβαια ο Κολοκοτρώνης και οι άνδρες του.
Τα πράγματα ξεκάθαρα. Πλέον κανένας δεν θα μπορούσε να προσφέρει φαγητό, νερό, στέγη η οποιαδήποτε άλλη βοήθεια στους ανθρώπους που μέχρι και εκείνη την ημέρα ήταν το αποκούμπι τους σε οποιαδήποτε αγριότητα των Τούρκων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου