Ο Μέγας Αντώνιος είναι Άγιος της ορθόδοξης εκκλησίας και ο πρώτος ασκητής του Χριστιανισμού, που θεμελίωσε τον υγιή μοναχισμό.Έζησε στα χρόνια των αυτοκρατόρων Διοκλητιανού και Μαξιμιανού μέχρι και την εποχή του Μεγάλου Κωνσταντίνου και των παιδιών του. Το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του το έζησε ως ασκητής στην έρημο και πέθανε πλήρης ημερών, στις 17 Ιανουαρίου του 356, οπότε και εορτάζεται η μνήμη του από τις λουθηρανικές, τις αγγλικανικές, τις καθολικές και τις ορθόδοξες εκκλησίες, όπου θεωρείται Άγιος. Το βίο του έγραψε ο Μέγας Αθανάσιος, με τον οποίο γνωρίζονταν προσωπικά.
Ο Αντώνιος ο Μέγας γεννήθηκε γύρω στο 251 στην πόλη Κομά της Άνω Αιγύπτου, κοντά στη Μέμφιδα, από πλούσιους, αλλά ευλαβικούς γονείς.
Από την παιδική του ηλικία τον διακατείχαν η αυτάρκεια και η ολιγάρκεια. Ορφάνεψε σε ηλικία περίπου 20 ετών και από τους δύο γονείς του και απέμεινε με τη μικρότερη αδερφή του. Έμαθε μόνος τα γράμματα που θεωρούσε βασικά. Ήταν γνώστης της Αγίας Γραφής, που την είχε αποστηθίσει. Έξι μήνες μετά το θάνατο των γονιών του, ο Αντώνιος άκουσε στην εκκλησία την ευαγγελική περικοπή του πλούσιου νέου, στην οποία αναφέρεται ότι ο Χριστός είπε στον πλούσιο νέο να πουλήσει τα υπάρχοντά του και να τα δώσει στους φτωχούς. Συγκινημένος από την ευαγγελική περικοπή, μοίρασε την περιουσία του στους φτωχούς και εμπιστεύτηκε την αδερφή του σ’ ένα μοναστήρι.
Ο ίδιος αποσύρθηκε στην έρημο όπου έζησε ασκητικά, τρώγοντας ελάχιστο ψωμί κάθε μέρα. Έπειτα από είκοσι ολόκληρα χρόνια σκληρής άσκησης πνευματικού αγώνα, ακατάπαυστης προσευχής και φοβερών πειρασμών, παρουσιάστηκε για πρώτη φορά σε ανθρώπους. Η αποδοχή που είχε ήταν ευρύτατη και μάλιστα έρχονταν σε αυτόν για να τους θεραπεύσει. Αργότερα, πήγε κοντά στα ερείπια ενός φρουρίου και κατοίκησε σε σπήλαιο χωρίς να τον βλέπει κανένας και χωρίς να δέχεται κανέναν, παρά μόνο έναν γνωστό του, ο οποίος του έφερνε κάθε έξι μήνες ψωμί για ολόκληρο το εξάμηνο. Το 311, στους φοβερούς διωγμούς των χριστιανών που οργανώθηκαν την εποχή του Μαξιμιανού, εγκατέλειψε το ερημητήριό του και έδωσε τη σκληρή μάχη του πιστού, κατά της ειδωλολατρείας και της απάτης.
Το ίδιο έγινε σαράντα χρόνια αργότερα, όταν σε ηλικία εκατό χρονών κατήλθε για μια ακόμη φορά στην Αλεξάνδρεια, για να καταπολεμήσει την αίρεση του Αρείου. Είχε αλληλογραφία με τον Μεγάλο Κωνσταντίνο και τους γιους του, οι οποίοι τον σέβονταν βαθύτατα και ζητούσαν τις συμβουλές του.
Μαρτυρείται ότι, ενώ ο Άγιος βρισκόταν ακόμα στη ζωή, έβλεπε τις ψυχές των ανθρώπων που εξέρχονταν από το σώμα τους, καθώς και τους δαίμονες που τις οδηγούσαν. Ο Μέγας Αντώνιος κοιμήθηκε το 356 μ.Χ. Προέβλεψε με θαυμαστή ακρίβεια το θάνατό του, ο οποίος συνέβηκε σε ηλικία 105 ετών. Μία από τις τελευταίες επιθυμίες του ήταν να μη φανερωθεί ο τόπος της ταφής του.
Ωστόσο, οι μοναχοί που ασκήτευαν κοντά του έλεγαν ότι κατείχαν το ιερό λείψανό του, το οποίο επί Ιουστινιανού (το 561 μ.Χ.), κατατέθηκε στην εκκλησία του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου στην Αλεξάνδρεια και από εκεί αργότερα, το 635 μ.Χ., μεταφέρθηκε στην Κωνσταντινούπολη.
Ο βίος του και η υποδειγματική συνέπειά του, αποτελούν αιώνια πηγή, απ’ όπου μπορούν οι άνθρωποι κάθε εποχής να αντλήσουν ζωντανά διδάγματα. Η άσκηση και η απομόνωση, όπως την εννοεί ο Μέγας Αντώνιος, δε σημαίνει τέλεια αδράνεια του σώματος, αλλά ισόρροπη συνάντηση με την ψυχή. Η προσευχή και η νηστεία, αποτελούν ένα μέρος από τη δραστηριότητα του μοναχού, βοηθητικά μέσα απαραίτητα για την ανθρώπινη τελείωση.
Δίδασκε στους μαθητές του να μη θεωρούν τίποτε ανώτερο από την αγάπη του Χριστού και να μη νομίζουν ότι στερούνται κάτι αξιόλογο με την αποχή από τα κοσμικά αγαθά. Θύμιζε επίσης ότι η ανθρώπινη ζωή είναι εφήμερη, σε αντίθεση με το μέλλοντα αιώνα. Κατέληγε λέγοντας ότι, δε θα πρέπει να κοπιάζουμε για την απόκτηση πρόσκαιρων αγαθών, αλλά για την απόκτηση αιώνιων αγαθών, που είναι αρετές, όπως η σωφροσύνη, η φρόνηση, η αγάπη και η σύνεση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου