Την είδε ψηλή, λικνιστή, φλογοβόλο, σαν περιφερόμενη αμαρτία, χλιμίτρισε, αναστέναξε με στεναγμό περιπαθή ν’ακουστεί ίσα με δυό τετράγωνα, σηκώθηκε απ’την καρέκλα, την πλησίασε και την πήρε από πίσω..;
-Μανάρι μου!.
-Σας παρακαλώ κύριε.
-Κοριτσάρα μου με το…διαφορικό σου.
-Αντε να χαθείς κρύε.
-Με τρελλαίνεις!. Τα…μπιστόνια και η..ρεμούλκα σου!.
-Βρε, άει στο διάολο.
-Λειώνω!. Κορμάρα μου, τα…μπαλκόνια σου!
-Αντε χάσου από δω ρε καραγκιόζη.
-Αντε γ@…σου μωρή!.
Καλά-πολύ καλά …διαμάντια τα παιδιά στήν παρέα. Γιάννης Στρίντζουλας, εκ Μεθάνων, ηλεκτροσυγκολητής, ευδοκίμως υπηρετήσας επί τρετίαν εις τας φυλακάς Τρικάλων.
Αθανάσιος Σφιγγούρης, εκδορεύς, φορτωτής στο λιμάνι, πτυχιούχος της «Ανωτάτης κλειστής φυλακής Διαβατών», έμφορτος ετών 4 φυλακίσεως «δι’αναιτίαν! πρόκλησιν βαρέων σωματικών βλαβών στον μπαντζανάκη του!.».
Αλέξανδρος Τρυπίδης, εκ Σαμοθράκης, αλιεύς και κατά περίστασιν σεκιουριτάς και πορτιέρης σε μπαρμπουτιέρες λέσχες και άλλα …ευαγή ιδρύματα!, έμφορτος ετών 5 φυλακίσεως εις φυλακάς Κερκύρας «διά ληστείαν και διακεκριμένας κλοπάς κατ’επανάληψιν».
-Την είδες που πέρναγε την κοπέλλα. Ντάξει ρε, της τα είπες, της… κόλλησες, γιατί ρε την έβρισες άσχημα τη γυναίκα;
-Ρε Γιάννη, με είπε Καραγκιόζη. Και τον Θανάση ρε, κανένας δεν τον λέει Καραγκιόζη!. Ο Θανάσης ρε δεν είναι…φλούδα, αυτά δεν τα σηκώνει.
-Ε’ και; Υπάρχει ρε πιο ωραίος και πιο φιλαράκος μας απ’τον Καραγκιόζη; Σιγά ρε μην σου έριξε τα μούτρα.
-Τι μου λες τώρα ρε αδερφέ; Πλάκα μου κάνεις; Ρε σύ, η γυναίκα με έβρισε…φόρα παρτίδα, προσωπικά και…στην ευθεία!. Κατάλαβες;
-Καλώς και άραξε τώρα, μπάς και στρώσει η γκλάβα μας και ψαχτούμε για καμιά δουλειά, που έχουμε να κάνουμε μεροκάματο ίσα με δυο τέρμινα. Πολύ αψύς είσαι ρε μάγκα κι’αυτό το χούι να το κόψεις. Αυτές τις μαγκιές να τις σταματήσεις. Μήν τα κάνεις αυτά, γιατί μπορεί να τα βρεις μπροστά σου. Αυτά πληρώνονται.
-Τι μου λές τώρα;
-Ξέρω ρε τι σου λέω. Αμα ρε η γυναίκα έχει πίσω κανένα…τζέ, κανένα πρόσωπο σκληρό και…μυστήριο, θα σου ζητήσει εξηγήσεις-λογαριασμό και τότε… Είμαστε τώρα για τέτοια;
Πάνω που πέρναγε απ’το καφενείο ο κυρ Νίκος ο Σιραντζής. Τον είδαν τα…παιδιά και ρώτησαν.
-Κυρ Νίκο, καμιά δουλειά; Δεν έχει και για μας τίποτα;
-Καλώς τα παιδιά. Και βέβαια έχει, μα όχι και για τους τρεις σας. Δυό χρειάζομαι και περάστε αύριο από το μαγαζί να συνεννοηθούμε.
Εταιρεία μεταφορών είχε ο Νίκος ο Σιραντζής, πολλά τα κιβώτια, βαρειά η δουλειά, σκύψε-φόρτω, ίσα με 10 ώρες και παραπάνω, μονοκόματες τη μέρα.
Ξημέρωσε η άλλη μέρα και ο Γιάννης κι’ο θανάσης απίκου στου Κυρ Νίκου να πιάσουνε δουλειά. Και ανέβηκαν στο λογιστήριο-στα γραφεία να τακτοποιηθούν. Απέναντί τους ένας 35άρης, ομορφόπαιδο τους κατέγραψε και τους έστειλε στον επιστάτη για τα περαιτέρω.
-Μάγκες θα κάνετε αυτά κι’αυτά. Κάθε δέμα-χαρτοκιβώτιο που έρχεται θα το περνάτε στο γραφείο εισερχομένων και ύστερα θα το ντανιάζετε με προσοχή και στη σειρά. Την άλλη μέρα θα κολλώνει το φορτηγό θα τα φορτώνετε ξανά και θα τα κάνουμε διανομή στους δικαιούχους πελάτες. Σύμφωνοι;
-Σύμφωνοι.
Ητονε τώρα καμιά βδομάδα στη δούλεψη ο Γιάννης με τον Θανάση και είχαν κάτσει σε ένα πεζούλι στην αυλή της επιχείρησης για λίγη ξεκούραση και τσιγάρο, όταν ξαφνικά προβάλει από την εξώθυρα της επιχείρησης ομορφοντυμένη και τακτοποιημένη η κούκλα.
Την είδε ο Γιάννης και δεν πίστευε αυτό που έβλεπε.
-Ρε σύ Θανάση, τσίμπα με ρε γιατί θα πέσω κάτω. Για κοίτα ρε κατά ‘κεί, κοίτα ρε ποια έρχεται. Αυτή ρε δεν ήταν εκείνη που την πείραξες τις προάλλες και σ’έβρισε;
-Αμάν, αυτή είναι. Αυτή ρε, η ίδια, αλλά τι γυρεύει εδώ;
-Να ρωτήσουμε ρε φίλε και να μάθουμε.
Τους προσπέρασε η κοπέλλα, ανέβηκε στα γραφεία. Και ρώτησε ο Γιάννης τον επιστάτη.
-Κυρ Λευτέρη, αυτή η κοπέλλα που πριν λίγο πέρασε κι’άνέβηκε στα γραφεία ποιά είναι και τι γυρεύει εδώ.
-Ποια ρε παιδιά; Α’ λέτε για την κυρία Ισμήνη. Αυτή μάγκες είναι η νύφη του αφεντικού, αρραβωνιασμένη με τον γιό του. Και κουμαντάρει το Λογιστήριο.
-Ποιο γιό του κυρ Λευτέρη;
-Το παλικάρι ρε που όταν πρωτοήρθατε να πιάσετε δουλειά από εκεί περάσατε και σας κατέγραψε.
Είπε ο Γιάννης:
-Αμάν αδερφέ μπλέξαμε.
Είπε ο Θανάσης:
-Σιγά ρε που μπλέξαμε. Σιγά, μην έπεσε η ζάχαρη στο νερό. Μην κολλώνεις, δεν τρέχει τίποτα.
Πάνω στον όροφο στο λογιστήριο, η Ισμήνη με τον Γιώργο τον αρραβωνιάρη της. Από κάτω οι δυο φόρτωναν και ξεφόρτωναν όταν ξαφνικά, γυρίζοντας εκείνη το βλέμμα τους προς τα εκεί σαν να την έπιασε σύγκρυο.
-Ρε συ Γιώργο.
-Τι είναι αγάπη μου, τι τρέχει βρε Ισμήνη;
-Γιώργο,θυμάσαι εκείνο το απόγευμα που σου ήρθα στην ταραχή, τον εκνευρισμό και κλαμένη, επειδή ένας από μια παρέα όταν περνούσα από μπροστά τους μου κόλλησε και με πείραζε με λόγια αισχρά;
-Και βέβαια το θυμάμαι.
-Ε,αυτός που μου το έκανε αυτό, είναι εκείνος, αυτός ο κοντούλης από τους δυό που φορτώνουν κάτω τα δέματα.
-Είσαι σίγουρη;
-Σίγουρη λέει; Σαν να σε βλέπω και με βλέπεις.
-Καλώς.
Και κάλεσε ο Γιώργος τον επιστάτη τον Λευτέρη.
-Ειδοποίησε αυτούς τους δυο τους καινούργιους νά’ρθουν πάνω.
Ανέβηκαν οι δυο και απευθύνθηκε ο Γιώργος στον Θανάση:
-Και δεν μου λες ρε φίλε, μάνα, αδελφή έχεις;
-Ναι και βέβαια.
-Και πώς θα σου φαίνονταν να περπατούν στον δόμο και να τις πειράξουν με λόγια αισχρά και ακατανόμαστα κάποιοι; Πώς θα αντιδρούσες;
-Θα τους ξέσκιζα στο ξύλο.
-Την βλέπεις την κοπέλα, τη βλέπεις την γυναίκα; Είναι η γυναίκα μου. Εσύ γιατί την πήρες από πίσω της κόλλησες και την πείραξες με κουβέντες του δρόμου;
-Σιγά τη γυναίκα.
-Τι είπες; Είπες ρε σιγά τη γυναίκα;
-Ναι αυτό είπα.
-Ε,τώρα θα σε ξεσκίσω εγώ.
Και όρμησε, δίμετρος ο Γιώργης και μουσκουλάτος, τον άρπαξε τον Θανάση και τούκανε τα μούτρα πλατεία. Πετιμέζια, το αίμα ποτάμι. Ηρθε το 166 τον ανέλαβε και γραμμή στο Τζάννειο. Τέσσερα σπασμένα πλευρά, σπασμένη μύτη και ο Θανάσης 15 μέρες τώρα να βλαστημάει και να κλαίει τη μοίρα του. Από πάνω ο Γιάννης να του λέει:
-Σου το’πα ξανά και ξανά, μην τα κάνεις αυτά. Κόφτο αυτό το χούι. Θα τα βρείς μπροστά σου. Αυτά πληρώνονται.
-Μανάρι μου!.
-Σας παρακαλώ κύριε.
-Κοριτσάρα μου με το…διαφορικό σου.
-Αντε να χαθείς κρύε.
-Με τρελλαίνεις!. Τα…μπιστόνια και η..ρεμούλκα σου!.
-Βρε, άει στο διάολο.
-Λειώνω!. Κορμάρα μου, τα…μπαλκόνια σου!
-Αντε χάσου από δω ρε καραγκιόζη.
-Αντε γ@…σου μωρή!.
Καλά-πολύ καλά …διαμάντια τα παιδιά στήν παρέα. Γιάννης Στρίντζουλας, εκ Μεθάνων, ηλεκτροσυγκολητής, ευδοκίμως υπηρετήσας επί τρετίαν εις τας φυλακάς Τρικάλων.
Αθανάσιος Σφιγγούρης, εκδορεύς, φορτωτής στο λιμάνι, πτυχιούχος της «Ανωτάτης κλειστής φυλακής Διαβατών», έμφορτος ετών 4 φυλακίσεως «δι’αναιτίαν! πρόκλησιν βαρέων σωματικών βλαβών στον μπαντζανάκη του!.».
Αλέξανδρος Τρυπίδης, εκ Σαμοθράκης, αλιεύς και κατά περίστασιν σεκιουριτάς και πορτιέρης σε μπαρμπουτιέρες λέσχες και άλλα …ευαγή ιδρύματα!, έμφορτος ετών 5 φυλακίσεως εις φυλακάς Κερκύρας «διά ληστείαν και διακεκριμένας κλοπάς κατ’επανάληψιν».
-Την είδες που πέρναγε την κοπέλλα. Ντάξει ρε, της τα είπες, της… κόλλησες, γιατί ρε την έβρισες άσχημα τη γυναίκα;
-Ρε Γιάννη, με είπε Καραγκιόζη. Και τον Θανάση ρε, κανένας δεν τον λέει Καραγκιόζη!. Ο Θανάσης ρε δεν είναι…φλούδα, αυτά δεν τα σηκώνει.
-Ε’ και; Υπάρχει ρε πιο ωραίος και πιο φιλαράκος μας απ’τον Καραγκιόζη; Σιγά ρε μην σου έριξε τα μούτρα.
-Τι μου λες τώρα ρε αδερφέ; Πλάκα μου κάνεις; Ρε σύ, η γυναίκα με έβρισε…φόρα παρτίδα, προσωπικά και…στην ευθεία!. Κατάλαβες;
-Καλώς και άραξε τώρα, μπάς και στρώσει η γκλάβα μας και ψαχτούμε για καμιά δουλειά, που έχουμε να κάνουμε μεροκάματο ίσα με δυο τέρμινα. Πολύ αψύς είσαι ρε μάγκα κι’αυτό το χούι να το κόψεις. Αυτές τις μαγκιές να τις σταματήσεις. Μήν τα κάνεις αυτά, γιατί μπορεί να τα βρεις μπροστά σου. Αυτά πληρώνονται.
-Τι μου λές τώρα;
-Ξέρω ρε τι σου λέω. Αμα ρε η γυναίκα έχει πίσω κανένα…τζέ, κανένα πρόσωπο σκληρό και…μυστήριο, θα σου ζητήσει εξηγήσεις-λογαριασμό και τότε… Είμαστε τώρα για τέτοια;
Πάνω που πέρναγε απ’το καφενείο ο κυρ Νίκος ο Σιραντζής. Τον είδαν τα…παιδιά και ρώτησαν.
-Κυρ Νίκο, καμιά δουλειά; Δεν έχει και για μας τίποτα;
-Καλώς τα παιδιά. Και βέβαια έχει, μα όχι και για τους τρεις σας. Δυό χρειάζομαι και περάστε αύριο από το μαγαζί να συνεννοηθούμε.
Εταιρεία μεταφορών είχε ο Νίκος ο Σιραντζής, πολλά τα κιβώτια, βαρειά η δουλειά, σκύψε-φόρτω, ίσα με 10 ώρες και παραπάνω, μονοκόματες τη μέρα.
Ξημέρωσε η άλλη μέρα και ο Γιάννης κι’ο θανάσης απίκου στου Κυρ Νίκου να πιάσουνε δουλειά. Και ανέβηκαν στο λογιστήριο-στα γραφεία να τακτοποιηθούν. Απέναντί τους ένας 35άρης, ομορφόπαιδο τους κατέγραψε και τους έστειλε στον επιστάτη για τα περαιτέρω.
-Μάγκες θα κάνετε αυτά κι’αυτά. Κάθε δέμα-χαρτοκιβώτιο που έρχεται θα το περνάτε στο γραφείο εισερχομένων και ύστερα θα το ντανιάζετε με προσοχή και στη σειρά. Την άλλη μέρα θα κολλώνει το φορτηγό θα τα φορτώνετε ξανά και θα τα κάνουμε διανομή στους δικαιούχους πελάτες. Σύμφωνοι;
-Σύμφωνοι.
Ητονε τώρα καμιά βδομάδα στη δούλεψη ο Γιάννης με τον Θανάση και είχαν κάτσει σε ένα πεζούλι στην αυλή της επιχείρησης για λίγη ξεκούραση και τσιγάρο, όταν ξαφνικά προβάλει από την εξώθυρα της επιχείρησης ομορφοντυμένη και τακτοποιημένη η κούκλα.
Την είδε ο Γιάννης και δεν πίστευε αυτό που έβλεπε.
-Ρε σύ Θανάση, τσίμπα με ρε γιατί θα πέσω κάτω. Για κοίτα ρε κατά ‘κεί, κοίτα ρε ποια έρχεται. Αυτή ρε δεν ήταν εκείνη που την πείραξες τις προάλλες και σ’έβρισε;
-Αμάν, αυτή είναι. Αυτή ρε, η ίδια, αλλά τι γυρεύει εδώ;
-Να ρωτήσουμε ρε φίλε και να μάθουμε.
Τους προσπέρασε η κοπέλλα, ανέβηκε στα γραφεία. Και ρώτησε ο Γιάννης τον επιστάτη.
-Κυρ Λευτέρη, αυτή η κοπέλλα που πριν λίγο πέρασε κι’άνέβηκε στα γραφεία ποιά είναι και τι γυρεύει εδώ.
-Ποια ρε παιδιά; Α’ λέτε για την κυρία Ισμήνη. Αυτή μάγκες είναι η νύφη του αφεντικού, αρραβωνιασμένη με τον γιό του. Και κουμαντάρει το Λογιστήριο.
-Ποιο γιό του κυρ Λευτέρη;
-Το παλικάρι ρε που όταν πρωτοήρθατε να πιάσετε δουλειά από εκεί περάσατε και σας κατέγραψε.
Είπε ο Γιάννης:
-Αμάν αδερφέ μπλέξαμε.
Είπε ο Θανάσης:
-Σιγά ρε που μπλέξαμε. Σιγά, μην έπεσε η ζάχαρη στο νερό. Μην κολλώνεις, δεν τρέχει τίποτα.
Πάνω στον όροφο στο λογιστήριο, η Ισμήνη με τον Γιώργο τον αρραβωνιάρη της. Από κάτω οι δυο φόρτωναν και ξεφόρτωναν όταν ξαφνικά, γυρίζοντας εκείνη το βλέμμα τους προς τα εκεί σαν να την έπιασε σύγκρυο.
-Ρε συ Γιώργο.
-Τι είναι αγάπη μου, τι τρέχει βρε Ισμήνη;
-Γιώργο,θυμάσαι εκείνο το απόγευμα που σου ήρθα στην ταραχή, τον εκνευρισμό και κλαμένη, επειδή ένας από μια παρέα όταν περνούσα από μπροστά τους μου κόλλησε και με πείραζε με λόγια αισχρά;
-Και βέβαια το θυμάμαι.
-Ε,αυτός που μου το έκανε αυτό, είναι εκείνος, αυτός ο κοντούλης από τους δυό που φορτώνουν κάτω τα δέματα.
-Είσαι σίγουρη;
-Σίγουρη λέει; Σαν να σε βλέπω και με βλέπεις.
-Καλώς.
Και κάλεσε ο Γιώργος τον επιστάτη τον Λευτέρη.
-Ειδοποίησε αυτούς τους δυο τους καινούργιους νά’ρθουν πάνω.
Ανέβηκαν οι δυο και απευθύνθηκε ο Γιώργος στον Θανάση:
-Και δεν μου λες ρε φίλε, μάνα, αδελφή έχεις;
-Ναι και βέβαια.
-Και πώς θα σου φαίνονταν να περπατούν στον δόμο και να τις πειράξουν με λόγια αισχρά και ακατανόμαστα κάποιοι; Πώς θα αντιδρούσες;
-Θα τους ξέσκιζα στο ξύλο.
-Την βλέπεις την κοπέλα, τη βλέπεις την γυναίκα; Είναι η γυναίκα μου. Εσύ γιατί την πήρες από πίσω της κόλλησες και την πείραξες με κουβέντες του δρόμου;
-Σιγά τη γυναίκα.
-Τι είπες; Είπες ρε σιγά τη γυναίκα;
-Ναι αυτό είπα.
-Ε,τώρα θα σε ξεσκίσω εγώ.
Και όρμησε, δίμετρος ο Γιώργης και μουσκουλάτος, τον άρπαξε τον Θανάση και τούκανε τα μούτρα πλατεία. Πετιμέζια, το αίμα ποτάμι. Ηρθε το 166 τον ανέλαβε και γραμμή στο Τζάννειο. Τέσσερα σπασμένα πλευρά, σπασμένη μύτη και ο Θανάσης 15 μέρες τώρα να βλαστημάει και να κλαίει τη μοίρα του. Από πάνω ο Γιάννης να του λέει:
-Σου το’πα ξανά και ξανά, μην τα κάνεις αυτά. Κόφτο αυτό το χούι. Θα τα βρείς μπροστά σου. Αυτά πληρώνονται.
Του Μπάμπη Κ.Μώκου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου