Ασπίδα ο θηλασμός στα ιδιοπαθή φλεγμονώδη νοσήματα του εντέρου

Μείωση της πιθανότητας ανάπτυξης νόσου του Crohn και ελκώδους κολίτιδας προσφέρει ο θηλασμός των νεογνών και των βρεφών, σύμφωνα με νέα ανασκόπηση μελετών. Μάλιστα, ο χρόνος θηλασμού καθορίζει το βαθμό προστασίας τους.

«Ο θηλασμός είναι ένας τρόπος να χτίσει μια μητέρα το ανοσοποιητικό σύστημα του παιδιού της. Πλέον ενισχύεται και η πεποίθηση ότι ο θηλασμός θωρακίζει τα παιδιά ενάντια και στις Ιδιοπαθείς Φλεγμονώδεις Νόσους του Εντέρου (ΙΦΝΕ), οι οποίες πιστεύεται ότι προκαλούνται από μια αδυναμία του ανοσοποιητικού συστήματος να φιλοξενήσει την εντερική μικροχλωρίδα, δηλαδή τους μικροοργανισμούς του εντέρου», επισημαίνει ο γενικός χειρουργός Δρ. Αναστάσιος Ξιάρχος - Διευθυντής της χειρουργικής κλινικής του Ομίλου Ιατρικού Αθηνών - Ιατρικού Περιστερίου και Πρόεδρος της Επιστημονικής Εταιρείας Ορθοπρωκτικής Χειρουργικής.


Όπως εξηγεί, «οι δύο κύριοι τύποι των Ιδιοπαθών Φλεγμονωδών νόσων του εντέρου είναι η ελκώδης κολίτιδα, η οποία περιορίζεται στο κόλον και η νόσος του Crohn, η οποία μπορεί να επηρεάσει οποιοδήποτε τμήμα της γαστρεντερικής οδού από το στόμα έως τον πρωκτό. Για την ανάπτυξη των δύο αυτών χρόνιων και ανίατων νοσημάτων υπάρχει γενετική προδιάθεση και οι ασθενείς είναι πιο επιρρεπείς στην ανάπτυξη κακοήθειας».

Δρ. Αναστάσιος Ξιάρχος

Η σύνθεση του μικροβιώματος του εντέρου και οι παράγοντες που το επηρεάζουν αποκτούν τα τελευταία χρόνια ιδιαίτερη θέση μεταξύ των παραγόντων ανάπτυξης και εξέλιξης των Ιδιοπαθών Φλεγμονωδών Νόσων του Εντέρου (ΙΦΝΕ). Ερευνητές του Γενικού Νοσοκομείου της Μασαχουσέτης και της Ιατρικής Σχολής του Χάρβαρντ, κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι τα παιδιά που θήλασαν έστω και για μικρό χρονικό διάστημα έχουν χαμηλότερο κίνδυνο εμφάνισης ΙΦΝΕ αργότερα στη ζωή τους. Επιπλέον, από τα αποτελέσματα της μελέτης φάνηκε ότι ο θηλασμός για 12 μήνες ή περισσότερο αύξησε περαιτέρω την πιθανότητα προστασίας από τη νόσο του Crohn απ? ότι μια σκωληκοειδεκτομή.


«Ο ρόλος της σκωληκοειδούς απόφυσης είναι εξαιρετικής σημασίας, καθώς χρησιμεύσει ως δεξαμενή ευεργετικών βακτηρίων του εντέρου. Γι΄ αυτό και οι άνθρωποι που υποβάλλονται σε σκωληκοειδεκτομή μπορεί να έχουν ελαφρώς υψηλότερα ποσοστά λοίμωξης από όσους δεν υποχρεώνονται να προχωρήσουν σε επέμβαση για την αφαίρεσή της. Αρχικά η επιστημονική κοινότητα δεν πίστευε ότι υπήρχε συσχέτιση μεταξύ σκωληκοειδούς απόφυσης και ΙΦΝΕ. Αργότερα, άρχισαν να δημοσιεύονται περιπτώσεις που έδειχναν ότι εμπλέκεται στις φλεγμονώδεις μεταβολές της νόσου. Σύμφωνα με τα ευρήματα ορισμένων, η αφαίρεσή της στη ρύθμιση της φλεγμονής φαίνεται ότι έχει ανοσορρυθμιστικές συνέπειες που μπορεί να είναι προστατευτικές έναντι της επακόλουθης ανάπτυξης ελκώδους κολίτιδας», σημειώνει ο Δρ. Ξιάρχος και προσθέτει: «Από τα αποτελέσματα της πρόσφατης μελέτης φαίνεται ότι η εκτέλεση σκωληκοειδεκτομής σε νεαρή ηλικία και πριν από την ανάπτυξη του ελκώδους κολίτιδας σχετίζεται με χαμηλότερο κίνδυνο κολεκτομίας, μιας επέμβασης που δύναται να ανακουφίσει τους ασθενείς από τα συμπτώματα της νόσου. Ωστόσο, η σκωληκοειδεκτομή μετά την εμφάνιση της ελκώδους κολίτιδας φαίνεται να συνδέεται με χειρότερη πορεία της νόσου και με αυξημένα ποσοστά διενέργειας κολεκτομής μεταγενέστερα».