«ΟΛΑ…ΔΕΞΙΑ…!». Γράφει ο Μπάμπης Κ.Μώκος

Νο 40.-Από την νέα ενότητα «ΑΤΙΜΗ…ΚΕΝΩΝΙΑ!!».Του Μπάμπη Κ.Μώκου.

Τριάντα χρόνια μαγαζάτορας ο Πέτρος. Τριάντα χρόνια εμπόριο στα δερμάτινα και τα παπούτσια και μάλιστα σε κεντρικό σημείο της πόλης. 

Τριαντάρης εκείνος, κοριτσάκι –μοδιστρούλα 20 ετών η Εύη,την είχε τότε υπάλληλο και την παντρεύτηκε..στήθηκε το μαγαζί, στήθηκε και η οικογένεια και μία έτσι-μία αλλιώς πορεύονταν. Ήρθαν και τα παιδιά, ένας γιος και μια κόρη, μεγάλωσαν κι’αυτά και βοηθούσαν στο μαγαζί.

Έφτασε τα 25 ο γιος και πότε πότε τά’λεγε με τον πατέρα του .

-Πατέρα, όλα καλά, όλα ωραία, μα τώρα με την κρίση, όπως βλέπεις λιγόστεψε ο τζίρος και κάτι πρέπει να κάνουμε.

-Και τι προτείνεις ρε Μπάμπη; Σκέφτεσαι κάποια λύση;

-Άκου πατέρα, το μαγαζί για να επιζήσει χρειάζεται ανανέωση. Και στην εμφάνιση, αλλά κυρίως στο εμπόρευμα. Οι καιροί άλλαξαν, άλλαξαν και οι προτιμήσεις του κόσμου. Χρειάζεται καινούργιο εμπόρευμα, καινούργια σχέδια και στυλ, αλλά κυρίως γνώση πάνω στο αντικείμενο. Στο δέρμα και το παπούτσι τα πάντα είναι το σχέδιο, ο σχεδιασμός καινούργιων μοντέλων. «Μανούλα» σ’αυτά είναι η Ιταλία, αλλά πρέπει κανείς να είναι εκεί, να παρακολουθήσει τα πράγματα από κοντά.

-Άκου Χαράλαμπε, είσαι νέος, την αγαπάς τη δουλειά, τότε τι κάθεσαι; Άντε στην Ιταλία να μάθεις, να γυρίσεις ενημερωμένος και να φτιάξεις το μαγαζί.

Δεν έχασε την ευκαιρία ο Μπάμπης και σε 10 ημέρες βρέθηκε στο Μιλάνο, γράφτηκε σε μια σχολή σχεδιαστών δέρματος και υποδημάτων, ενώ παράλληλα έκανε πρακτική σε κάποιον μεγάλο οίκο.

Δυο χρόνια κάθησε στην  Ιταλία ο Μπάμπης, γύρισε και ετοιμάζονταν για ανακαίνιση του μαγαζιού, όταν ένα πρωινό πέρασε από εκεί ένας θείος του, εκτελωνιστής το επάγγελμα.

-Μπαμπίνο, τι γίνεται βρε σύ, καλοσώρισες.Πως τα πάτε βρε, πως πάει το μαγαζί;

-Τι να πάει βρε θείε. Λέμε να το ανακαινίσουμε, αλλά χρειάζεται καιρός και μέχρι τότε … Η δουλειά θείε είναι στο μη παρέκει, είναι και το εμπόρευμά μας παλιό και ο κόσμος σχεδόν δεν πατάει. Άσε που σε λίγο δεν θα κάνουμε ούτε σεφτέ. 

Τουλάχιστον να μπορούσαμε να ανανεώσουμε το εμπόρευμα, κάτι θα γίνονταν.

-Ελα εδώ ρε μικρέ να σου πω. Μα όσα θα σου πω θα μείνουν μεταξύ μας. Λοιπόν θα αρχίσεις να κάνεις…δειγματισμό. Θα παραγγέλνεις 5 ας πούμε κομμάτια το μήνα δερμάτινα, χωρίς φόδρα κ.α., θα τα τελειοποιεί η μάνα σου που είναι και μοδίστρα και θα τα πουλάς σαν καινούργια μοντελάκια. Επειδή θεωρούνται μη τελικό εμπόρευμα, σ’αυτά δεν υπάρχει ούτε ΦΠΑ ούτε τίποτα, καμία επιβάρυνση, άσε που θα σε παρακαλάνε να σου τα στέλνουνε σχεδόν δωρεάν. Όλα αυτά με μια απλή αίτηση στο Τελωνείο, μια απλή διαδικασία για εισαγωγή τους από την Ιταλία.

Και άρχισε την…διαδικασία ο Μπάμπης, συμμόρφωσε και λίγο την βιτρίνα, όπου μετά από λίγες μέρες, εκεί που δεν έκανε σεφτέ, άρχισε κόσμος να μπαίνει στο μαγαζί και όχι μόνον να αγοράζει αλλά και να παραγγέλλει. Και έτριβε τα χέρια του ο κυρ Πέτρος λέγοντας στο γιο του:

-Άντε βρε κουνήσου, φέρε κι’άλλα, δεν βλέπεις που ο κόσμος τα ζητάει;

-Και…δειγμάτιζε, όλο και…δειγμάτιζε ο Μπάμπης, έπαιρνε ενδιάμεσα και κάποια δερμάτινα έτοιμα-καινούργια εσωτερικού η από εκείνα τα τούρκικα  για να μην δίνει στόχο, μέχρι που στο μαγαζί άρχισε να γίνεται πραγματικό προσκύνημα.

Έξη μήνες κράταγε το βιολί και έρεε το χρήμα, πολύ χρήμα, καθαρό, αφού ούτε δασμούς, ούτε ΦΠΑ κατά την εισαγωγή πλήρωνε  και στις πωλήσεις, πέρα από τα υπόλοιπα , καρπώνονταν ακόμα και τον ΦΠΑ διπλό. Άσε που στις 5 πωλήσεις έκοβε μια απόδειξη, προφασιζόμενος ότι το μαγαζί ήταν διορθωτήριο ρούχων και υποδημάτων, για τα οποία είχε προηγουμένως κατά την αγορά τους είχε κοπεί κανονική απόδειξη... Μέχρι που κάποια μέρα ξαναπέρασε ο Θείος του.

-Θείε μας έσωσες.

-Έλα εδώ βρε, δεν σώθηκες ακόμη. Έλα να σου πω κι’ένα άλλο κόλπο να κονομήσεις. Εσύ σπούδασες σχεδιαστής στο Μιλάνο, εκεί δεν σπούδασες και για σχεδιαστής παπουτσιών;

-Και βέβαια για δυο χρόνια.

-Ωραία, εκεί θα έχεις κάποιες άκρες, κάποιους γνωστούς, δεν έχεις;

-Αν έχω λέει.

-Λοιπόν η Ιταλία είναι γεμάτη στοκαντζίδικα. Θα τους τηλεφωνείς και θα τους λες να σου στέλνουν ας πούμε 10 κομμάτια παπούτσια. Πρόσεχε όμως όχι 10 ζευγάρια, αλλά 10 παπούτσια μονά, τα…δεξιά ας πούμε. Θα τα εκθέτεις στη βιτρίνα θα τα βλέπει ο κόσμος, κυρίως οι γυναίκες, θα μπαίνουν  με πρόθεση να αγοράσουν το συγκεκριμένο σχέδιο κι’εσύ ξέρεις τι θα τους λες;

-Τι θα τους λέω θείε;

-Ακούστε κυρία μου, δυστυχώς το σχέδιο που επιλέξατε δεν το έχω αυτή τη στιγμή, το περιμένουμε. Περάστε σε λίγες μέρες και θα σας το έχουμε έτοιμο  κανονικά. Οπότε  θα ξανατηλεφωνείς στην Ιταλία και θα συνεννοείσαι να σού στείλουν τα αντίστοιχα κανονικά, αυτή τη φορά τα…αριστερά στο ίδιο νούμερο και με τον ίδιο κωδικό. Θα έχεις τότε το ζευγάρι έτοιμο και κανονικό και θα το…μοσχοπουλάς. Κι’αυτό γίνεται πάλι με μια διαδικασία στο Τελωνείο. Κατάλαβες;

Σφαίρα πήγαινε το μαγαζί και κάποιοι επαγγελματίες ανταγωνιστές απορούσαν.

-Τι γίνεται εκεί ρε παιδιά; Εμείς δεν κάνουμε ούτε σεφτέ κι’αυτός κάθε μέρα τίγκα; Δεν μπορεί, κάτι γίνεται, αυτός κάτι κάνει. Δεν μπορεί αυτός να πλουτίζει κι’εμείς όπως πάει η δουλειά να βάλουμε λουκέτο. Δεν μπορεί, εδώ συμβαίνει κάτι παράξενο.

Και πήγαν πρώτα στο επιμελητήριο και μετά στο ΣΔΟΕ.

Είναι τώρα ένα πρωινό, μπαίνει στο μαγαζί το ΣΔΟΕ και αρχίζει το…ξετίναγμα. Έλεγχος στα χαρτιά, κάποια δερμάτινα μισοφτιαγμένα, κάτι παπούτσια όλα δεξιά η όλα αριστερά, τρελάθηκαν οι ελεγκτές. Πήγαν και στο Τελωνείο και πήραν την απάντηση:

-Και βέβαια, το μαγαζί που μας λέτε κάνει συνεχώς δειγματισμό και εισαγωγές σε κομμάτια μη τέλεια, χωρίς επιβαρύνσεις ΦΠΑ κ.λ.π.

 Και επανήλθε το ΣΔΟΕ, κατάλαβε την φοροαποφυγή και τα υπόλοιπα και έκανε τον καταλογισμό. Όσα είχε κονομήσει ο Χαράλαμπος σε δυο χρόνια τα πλήρωσε σε πρόστιμα.

Και βολτάριζε αυτό το πρωινό μέσα στο μαγαζί, όταν έπεσε το μάτι του σε τρία-τέσσερα κομμάτια παπούτσια. Ήταν όλα…δεξιά!.

Του Μπάμπη Κ. Μώκου..