Οι άνθρωποί μας πρέπει να είναι το Α και το Ω, η αρχή και το τέλος των προσπαθειών κάθε δημοτικής αρχής και να εστιάζονται στην καλυτέρευση της ζωή τους.
Όλα τα άλλα, αποτελούν μέσα για να ζουν οι άνθρωποί μας καλύτερα.
Οι δρόμοι μας δεν γίνονται για να πλουτίζουν οι εργολάβοι κι εμείς να μπαλώνουμε τρύπες μετά από 3-4 χρόνια, αλλά για να κινούμαστε με ασφάλεια σε αυτούς.
Οι δημόσιοι χώροι είναι για να τους απολαμβάνουν ελεύθερα οι δημότες γι’ αυτό πρέπει να είναι ελεύθεροι, φροντισμένοι και καθαροί.
Η θάλασσα πρέπει να είναι το κόσμημα του τόπου μας και να μην κάνουμε «στραβά μάτια», όταν τη ρυπαίνουμε με κάθε είδους απόβλητα.
Τα καλοκαίρια έπρεπε να παρακολουθούμε τα παιδιά να παίζουν και να διαγωνίζονται κολυμπώντας στα καθαρά νερά της θάλασσάς μας, την ώρα που οι γονείς τους (επισκέπτες και ντόπιοι), θα απολάμβαναν δίπλα τους τον καφέ ή το αναψυκτικό τους.
Όπως γίνεται αλλού που η ηγεσία αγάπησε πραγματικά τον τόπο της.
Ο Αμβρακικός έπρεπε να είναι γεμάτος πολύχρωμα πανιά των σκαφών εκπαιδευτικής-αγωνιστικής ιστιοπλοΐας και εκατοντάδες παιδιά και ενήλικοι να έρχονται από τις κοντινές πόλεις για να το ευχαριστιούνται. Αυτό αποτελεί «μαγνήτη» για τους επισκέπτες, θέλουμε να έρχονται να βλέπουν και να χαλαρώνουν, αφού είναι χάρμα οφθαλμών.
Όπως κάνουν αλλού, εκεί που κατανόησαν την αξία του νερού.
Εμείς θα στηρίξουμε αυτούς τους λίγους πρωτοπόρους του τόπου μας και μαζί τους θα αλλάξουμε την εικόνα της θάλασσάς μας.
Ναί, μας λείπει ο ενεργός ζωτικός χώρος δίπλα στη θάλασσα, η ενεργή σύνδεση της θάλασσας με την πόλη, όταν όμως επιχειρήθηκε να γίνει, τότε αντιμετώπισε λυσσαλέα αντίδραση.
Ας είναι. Κοντά στο νου και η γνώση!
Οι παιδικές χαρές είναι για να παίζουν και να κοινωνικοποιούνται τα μικρά παιδιά, όμως στην πόλη μας δεν… περισσεύουν. Πρέπει να δώσουμε στα παιδιά την ευκαιρία που δικαιούνται, ώστε μαζί με τις κινητικές δεξιότητες, να αναπτύσσουν και τις νοητικές λειτουργίες τους. Εμείς θέλουμε κάθε αναξιοποίητος χώρος, κάθε δημοτικό οικόπεδο (που σήμερα είναι εστία μόλυνσης), να το καθαρίσουμε, να το ομορφύνουμε και με τη βοήθεια των γονέων να το μετατρέψουμε σε μια ασφαλή παιδική χαρά. Ας έχουμε λιγότερα πάρκινγκ. Τα παιδιά μας είναι πολυτιμότερα από τα αυτοκίνητά μας!
Σήμερα που χάθηκε η αυλή και η αλάνα, κάθε γειτονιά πρέπει να έχει τη φροντισμένη παιδική χαρά της. Γιατί το παιδί που μένει στο σύγχρονο «κουτί», ψάχνει τη ζωή μέσα από την εικονική πραγματικότητα του διαδικτύου και των βιντεοπαιχνιδιών, απομονώνεται και δεν συμμετέχει στις λειτουργίες της κοινωνίας. Εμείς θέλουμε τα παιδιά μας να γίνουν ενεργοί πολίτες, ενώ, (άλλοι, πέρα από τον τόπο μας), τα θέλουν κατευθυνόμενη αγέλη. Δεν θα τους κάνουμε το χατίρι!
Θέλουμε το Σχολείο, κάθε Σχολείο, από τα προνήπια μέχρι τη μεταλυκειακή επαγγελματική κατάρτιση να είναι φωτεινό, ζεστό, φιλικό και γλυκό. Για να περάσει και να καταγραφεί στη συνείδηση των νέων μας ως τόπος πραγματικής μόρφωσης και δημιουργίας. Τρέχοντας να προλάβουμε το τίποτα, ξεχάσαμε το ρόλο των αισθήσεων στη ζωή μας!
Πρώτο μας μέλημα είναι να βάψουμε τα σχολεία με χρώματα φωτεινά που παράγουν θετικές δονήσεις, να τα μονώσουμε και να βάλουμε διπλά τζάμια για να είναι ζεστά, να φυτέψουμε δένδρα στις αυλές τους για να υπάρχει πράσινο και να στηρίζουμε τους εκπαιδευτικούς μας, για να μην σηκώνουν όλο το φορτίο ενός εχθρικού κράτους μόνοι τους. Θέλουμε να ξέρουν πως αν είναι μαζί μας, είμαστε κι εμείς μαζί τους. Θέλουμε οι μαθητές και οι μαθήτριές τους να τους θυμούνται ως τα βαθειά γεράματά τους όπως κι εμείς θυμούμαστε τους φωτισμένους Δασκάλους μας.
Φίλες κα φίλοι Δάσκαλοι κάθε βαθμίδας, αφήστε τα εικονοποιημένα ρηχά που σας προτείνουν, κανένα ποίημα δεν γράφτηκε με σκίτσα. Χαράξτε στην ψυχή των παιδιών μας τα βαθειά νοήματα του πολιτισμού μας με λέξεις.
Οι λέξεις δημιουργούν στο νου τις μαγικές εικόνες. Οι λέξεις έχουν τη δύναμη!
Όταν στο μικρό παιδί εμφυσήσουμε την έννοια του όμορφου, του χρήσιμου και γλυκού σχολείου, αυτό δεν ξεριζώνεται. Έτσι, στην ελεύθερη ώρα μας, αντί να πίνουμε το ποτό μας στο ουζερί, θα είμαστε στις αυλές των σχολείων για να φτιάχνουμε τηγανίτες με μέλι στα μικρά παιδιά μας και εμείς να χορταίνουμε χαμόγελα.
Είναι καιρός πια, το Σχολείο πρέπει να σταματήσει να θεωρείται τόπος πειθαναγκασμού.
Το Σχολείο δεν ανήκει στο κράτος, ανήκει στην τοπική κοινωνία, έτσι πρέπει να είναι ανοιχτό στη γειτονιά και συστατικό της στοιχείο.
Γιατί το σχολείο πρέπει να περάσει στις επόμενες γενιές ως χώρος δημιουργίας και μάθησης, ως χώρος θερμός, φιλικός και γλυκός!
Ο πρόσφατος απολογισμός της δημοτικής αρχής, ας είχε λιγότερες εικόνες από τους δρόμους και τα ορύγματα και αντ’ αυτών να αναδεικνύονταν ο δημιουργικός τρόπος μάθησης, οι πρωτιές των παιδιών μας, η ενθάρρυνση για καινοτόμες πρωτοτυπίες, οι επιδόσεις τους στους εθνικούς και διεθνείς διαγωνισμούς στα μαθηματικά, τη φυσική και τη ρομποτική. Η καλλιέργεια του λόγου μέσα από τη γλώσσα μας και τον πολιτισμό μας.
Δεν ακούσαμε τίποτα από αυτά!
Ενώ κατοικούμε σε έναν κατ’ εξοχήν ιστορικό τόπο, αρνούμαστε με μανία να αναδείξουμε τους ιστορικούς χώρους. Σα να θέλουμε να τους κρύψουμε. Σα να μην υπήρξαν ποτέ! Έτσι αν ρωτήσουμε τους νέους μας για τα ιστορικά και τα ιερά του τόπου μας, διαπιστώνουμε πως έχουν άγνοια!
Όμως η ιστορία και ο πολιτισμός είναι η γερή βάση μας, το στήριγμα της φυλής μας. Μόνο, αν εκεί πατάμε γερά, τότε θα μπορούμε να αμυνθούμε, να σταθούμε απέναντι στη λαίλαπα της πνευματικής φτήνιας που σαρώνει το σύγχρονο κόσμο.
Δεν ακούσαμε ούτε και γι’ αυτά κάτι!
Εμείς θα αναδείξουμε τους αρχαιολογικούς χώρους με πρώτο μέλημα την αποκάλυψη του αρχαίου θεάτρου στο Αμφιλοχικό Άργος, θα «χαρτογραφήσουμε» τα αρχαία και τα χριστιανικά ιερά μας και θα τα εντάξουμε μέσα σε έναν όμορφο οδηγό που θα μπορεί να προμηθευτεί κάθε συμπολίτης και επισκέπτης μας.
Εκεί θα υπάρχουν και οι ομορφιές των ορεινών λιμνών και των χωριών μας.
Πως στην ευχή, ενώ όλες οι άλλες περιοχές του νομού μας παρουσιάζονται τακτικά σε ένθετα του τύπου ή τηλεοπτικές εκπομπές, η δική μας περιοχή μένει άγνωστη;
Εμείς θέλουμε μια άλλη πόλη που ο επισκέπτης να αισθάνεται όμορφα, μια Ακρόπολη πάνω από την πόλη να είναι φωτισμένη τις νύχτες, μια άλλη θάλασσα ποιό φροντισμένη και καθαρή, ένα ζωντανό αλλιώτικο χωριό που να αναδεικνύει την ιστορία και τον πολιτισμό του και να πάψει να είναι πάρκινγκ γερόντων.
Θέλουμε ένα αξιοποιημένο βουνό και την εικόνα των μαγευτικών ορεινών λιμνών μας στα μάτια και το νου των ανθρώπων μας και των επισκεπτών μας.
Το θέλουμε και θα δουλέψουμε για να γίνει. Γιατί ξέρουμε πως κι εσείς το θέλετε.
Το ξέρουμε, γιατί εσείς μας το έχετε εκφράσει σαν καημό.
Στο κάτω-κάτω, εμείς, είμαστε ένα κομμάτι από εσάς!
Δε νομίζετε πως ήρθε η ώρα να κάνουμε πράξη τα κοινά όνειρά μας;
Για τους «Πολίτες του Βάλτου»
Χρήστος Σακαρίκας
Πηγη αναρτησης e-maistros.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου