Η κλοπή των Ιερών λειψάνων της Ιεράς Μονής Ρέθα δεν πρέπει να περιοριστεί στα καθιερωμένα πλαίσια μιας κοινής ιεροσυλίας.
Προσέβαλε στην κυριολεξία ολόκληρη την επαρχία Βάλτου , που η ευλάβεια των κατοίκων της , διαφύλαξε επί αιώνες την ιερότητα ενός χώρου, που υπήρξε κατά την περίοδο της Ελληνικής επανάστασης ‘το κατά το Βάλτον στρατόπεδον της Δυτικής Ελλάδος ‘ Τόσο οι περίτεχνες λειψανοθήκες , όσο και τα εντός αυτών φυλασσόμενα άγια λείψανα αποτελούν τον πλούτο και τη δόξα της εκκλησίας, πηγές αγιαστικής ενέργειας και Θείας Χάρης για όλο τον κόσμο . Γι’ αυτό τα σεβάστηκαν οι αιώνες .Αυτά και κάποια άλλα κειμήλια του μοναστηριού , τα διαφύλαξε ο αείμνηστος ιερομόναχος Σεραφείμ ο Ιθακήσιος που ηγουμένευε εδώ κατά την έναρξη της Ελληνικής επανάστασης .
Δεν πειράχτηκαν κατά τη μεγάλη μάχη της 12ης προς 13ης Απριλίου 1836 που δόθηκε μέσα στην αυλή της Μονής , μεταξύ των Ακαρνανικών επαναστατών κατά της αυθαιρεσίας του θρόνου και των βασιλικών στρατευμάτων που προσπάθησαν να εκπορθήσουν πάση θυσία το ιερό τέμενος του Βάλτου. Μετά το σφράγισμα του μοναστηρίου – όπως έγινε κατά διαταγή του θρόνου και με άλλα 500 περίπου μοναστήρια – τα κειμήλια διασώθηκαν χάρη στον αοίδιμο ιερομόναχο Άνθιμο τον Ιθακήσιο που το όνομά του ακόμη προφέρεται με ιδιαίτερη ευλάβεια από ηλικιωμένους συντοπίτες μας.
Κατά την έναρξη του Ελληνοιταλικού πολέμου ο λόγιος τότε Ηγούμενος Αρχιμανδρίτης Αρτεμάς Ντούεγος παρέδωσε -όπως αυτό φαίνεται από το σωζόμενο πρωτόκολλο παράδοσης και παραλαβής – ένα προς ένα με ακριβέστατη περιγραφή όλα τα κειμήλια φτάνοντας μέχρι και τα « άθικτα αρχεία» της εκκλησίας όπως το αντιμήνσιο και το κατασάρκιο της αγίας Τραπέζης. Τρία χρόνια αργότερα η Φωτεινή Ρουμελιώτη μια αγράμματη γυναίκα από εκείνες τις ηρωίδες της υπαίθρου, φοβούμενη τον κίνδυνο της αρπαγής από τα ναζιστικά στρατεύματα τα τύλιξε σε ένα σεντόνι και τα έκρυψε σε μέρος απάτητο μέσα στο πυκνό δάσος της περιοχής μέχρι που πέρασε και εκείνος ο κίνδυνος.
Το 1976 μετά την κοίμηση του ηγουμένου Θεοκλήτου Σπύρου , ένας άλλος κτηνοτρόφος και γείτονας του μοναστηριού , ο αείμνηστος Βασίλης Μαλτέζος ο πάμπτωχος και πολύτεκνος στάθηκε η αιτία να αποτύχει οργανωμένο σχέδιο κλοπής των κειμηλίων και των εικόνων του τέμπλου την ώρα μάλιστα που το σχέδιο βρισκόταν σε πλήρη εξέλιξη.
Το 1976 μετά την κοίμηση του ηγουμένου Θεοκλήτου Σπύρου , ένας άλλος κτηνοτρόφος και γείτονας του μοναστηριού , ο αείμνηστος Βασίλης Μαλτέζος ο πάμπτωχος και πολύτεκνος στάθηκε η αιτία να αποτύχει οργανωμένο σχέδιο κλοπής των κειμηλίων και των εικόνων του τέμπλου την ώρα μάλιστα που το σχέδιο βρισκόταν σε πλήρη εξέλιξη.
Πριν από δυο περίπου μήνες ‘’ άγνωστοι’’ διέρρηξαν το ναό και αφαιρέσανε τις δυο περίτεχνες λειψανοθήκες που ήταν τοποθετημένες μέσα σε ξύλινη προθήκη. Δε θα σταθούμε στην ιερόσυλη πράξη ούτε σε εκείνους που την επιχείρησαν. Σύμφωνα με πληροφορίες ήταν ξένοι που κάποιος ή κάποιοι τους πήραν από το χέρι και τους οδήγησαν εις τα εσώτερα του καπετάσματος και άγια των αγίων. Προφανώς και δεν θα γνώριζαν ότι σύμφωνα με τους πνευματικούς νόμους θα ήταν προτιμότερο να είχαν κρεμάσει μυλόπετρα στο λαιμό τους και μαζί της να καταποντίζονταν παρά να βεβήλωναν τα ιερά. Αυτό βέβαια είναι ένα πρόβλημα που αφορά μόνο αυτούς. Η κλοπή αυτή δεν προσέβαλε μόνο την εκκλησία. Δυστυχώς στέρησε την επαρχία μας από έναν καλλιτεχνικό θησαυρό. Η ασημένια οκτάγωνη και ναϊδιόσχημος λειψανοθήκη στολισμένη με ανάγλυφες παραστάσεις ήταν έργο του μεγάλου Καλαρυτινού ασημουργού Βασιλείου Βάκη , συνεχιστή στην τέχνη του ονομαστού συντοπίτη του Αθανασίου Τζιμούρη. Το γεγονός αυτό , αν το συνδυάσουμε με το ότι η οικογένεια Βάκη για μια αρκετά μεγάλη χρονική περίοδο είχε εργαστήριο αργυροχρυσοχοΐας στον Καρβασαρά , η πράξη της ιεροσυλίας προσέβαλε και την τοπική μας παράδοση.
Η λειψανοθήκη δεν υπάρχει πλέον.
Η άγνοια , η λαιμαργία για χρήμα και η ασέβεια μετέτρεψαν το κειμήλιο λιώνοντάς το, σε ένα άμορφο κομμάτι μετάλλου που η αξία του δεν ξεπερνάει τα 300 – 400 ευρώ. Έτσι επληρώθη το ρηθέν ΄΄ Νους αποστάς από του θεού ή κτηνώδης γίνεται ή δαιμονιώδης και των όρων της φύσεως αποστατήσας , επιθυμει των αλλοτρίων ΄΄. Ο εύκολος τρόπος απόκτησης χρημάτων έχει ξεπεράσει πλέον κάθε όριο και κανένας απ’ ότι φαίνεται δεν είναι διατεθειμένος να τον σταματήσει.
Ν.Χ.Τ.
Υ.Γ.Ο καθηγητής Δημ. Καλούσιος ( Άννης Κομνηνής 9 Τρίκαλα ) που ασχολήθηκε ιδιαίτερα με τα εκκλησιαστικά καλλιτεχνήματα των Καλαρυτινών αργυροχρυσοχόων , είχε δείξει μεγάλο ενδιαφέρον όταν έμαθε ότι στο Βάλτο υπάρχουν τέσσερα παρόμοια έργα της οικογένειας Βάκη και ανυπομονούσε να τα δει από κοντά για να τα μελετήσει. Τον περιμένουμε τον Ιούνιο που έρχεται. Τότε θα τον πληροφορήσουμε για την τύχη που είχε το σημαντικότερο από τα λιγοστά αλλά μεγάλα σε καλλιτεχνική αξία έργα της Καλαρυτινής παράδοσης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου