Όταν η κυβέρνηση κλείνει τα μάτια στα πραγματικά προβλήματα..

Η καθημερινότητα των πολιτών είναι ένας αγώνας επιβίωσης. Η ανασφάλεια μεγαλώνει, οι συγκοινωνίες καταρρέουν, η παιδεία υποβαθμίζεται, τα νοσοκομεία γονατίζουν. Κι όμως, η κυβέρνηση παραμένει αδιάφορη, χαμένη σε επικοινωνιακά παιχνίδια και κούφιες υποσχέσεις.

Ασφάλεια: Ένα κράτος που δεν προστατεύει τους πολίτες του

Η εγκληματικότητα αυξάνεται, αλλά η κυβέρνηση επιμένει να «Κλείνει τα Μάτια». Διαρρήξεις, επιθέσεις, ληστείες ακόμα και στο φως της ημέρας, ενώ οι γειτονιές έχουν αφεθεί στην τύχη τους. Οι πολίτες ζουν με τον φόβο, αλλά η εξουσία τους απαντά με στατιστικές που δεν αντικατοπτρίζουν την πραγματικότητα.

Συγκοινωνίες: Ένα χάος χωρίς τέλος
Τα μέσα μαζικής μεταφοράς είναι σε άθλια κατάσταση. Λεωφορεία που αργούν ή δεν έρχονται ποτέ, (ευτυχώς ήρθαν μερικά νέα οχήματα) τρένα που εκτροχιάζονται, ΗΣΑΠ μέσα στην βρώμα και την δοισωδια. Οι πολίτες ταλαιπωρούνται καθημερινά, αλλά κανείς από τους κυβερνώντες δεν χρησιμοποιεί τα μέσα για να καταλάβει το πρόβλημα.

Παιδεία: Υποσχέσεις για μεταρρυθμίσεις και μια πραγματικότητα σε διάλυση
Τα σχολεία και τα πανεπιστήμια υποχρηματοδοτούνται, μαθητές στριμώχνονται σε αίθουσες χωρίς επαρκή εξοπλισμό. Αντί για ουσιαστικές λύσεις, η κυβέρνηση επιλέγει πρόχειρα «μπαλώματα» που δεν αγγίζουν τη ρίζα του προβλήματος.

Υγεία: Η ντροπή του κράτους
Τα δημόσια νοσοκομεία λειτουργούν χάρη στην αυταπάρνηση των γιατρών και των νοσηλευτών. Ραντεβού για μήνες μετά, ελλείψεις σε βασικά υλικά, ασθενείς που περιμένουν σε ράντζα. Η κυβέρνηση επιμένει ότι η κατάσταση βελτιώνεται, αλλά η πραγματικότητα τους διαψεύδει κάθε μέρα.

Φορολογία και ακρίβεια: Ο πολίτης στη μέγγενη
Οι μισθοί παραμένουν στάσιμοι, οι φόροι αυξάνονται, το κόστος ζωής εκτοξεύεται. Οι πολίτες πληρώνουν για υπηρεσίες που δεν λαμβάνουν, ενώ η κυβέρνηση ξοδεύει αλόγιστα σε επικοινωνιακά τεχνάσματα.

Μια κυβέρνηση αποκομμένη από την κοινωνία
Οι κυβερνώντες ζουν σε έναν παράλληλο κόσμο, όπου τα πάντα λειτουργούν τέλεια. Δεν παίρνουν το λεωφορείο, δεν περιμένουν στα νοσοκομεία, δεν πληρώνουν από την τσέπη τους για την εκπαίδευση των παιδιών τους. Η αδιαφορία τους είναι εξοργιστική.

Η υπομονή του κόσμου εξαντλείται. Οι πολίτες δεν χρειάζονται άλλες υποσχέσεις, χρειάζονται λύσεις. Όχι λόγια, αλλά πράξεις. Η αδιαφορία θα πληρωθεί ακριβά, γιατί η κοινωνία θυμάται και αργά ή γρήγορα, απαιτεί δικαιοσύνη.

Γιώργος Γυρνάς