Σε ένα παλιό, πέτρινο σπίτι, με κεραμίδια, ζούσε ένα μικρό σαμιαμίδι. Δεν ήταν ένα οποιοδήποτε σαμιαμίδι. Ήταν το σαμιαμίδι της οικογένειας, ένα μικρό πλάσμα με λεία, γκριζοπράσινη επιδερμίδα και μεγάλα, αστραφτερά μάτια που παρακολουθούσαν τα πάντα.
Οι μανάδες και οι γιαγιάδες, με σοφία αιώνων, έλεγαν πως **"Αυτό είναι η τύχη του σπιτιού! Φυλάει το σπίτι!"**. Και αυτή η πεποίθηση, πως το σαμιαμίδι έφερνε τύχη στο σπιτικό και στους ανθρώπους του, ήταν ένας θησαυρός που περνούσε από γενιά σε γενιά.
Τα παιδιά του χωριού, στις ατέλειωτες παρέες τους, διηγούνταν ιστορίες για τα σαμιαμίδια. Μερικά έλεγαν πως οι παππούδες και οι γιαγιάδες τους είχαν δώσει ονόματα στα δικά τους σαμιαμίδια. Όταν τα έβλεπαν, τους μιλούσαν, και όσο στενοχωρημένοι κι αν ήταν, **το πρόσωπό τους αναγαλλίαζε και γίνονταν χαρούμενοι και γελαστοί**. Ήταν σαν ένα μικρό θαύμα που ξεπεταγόταν στους τοίχους. Κανείς δεν ήξερε από πού ερχόταν, πού εξαφανιζόταν, ή πώς εμφανιζόταν ξανά. Το σαμιαμίδι του σπιτιού ήταν ένα μυστήριο, μια αόρατη φρουρός.
Στο σχολείο, ο δάσκαλος, στο μάθημα "Εμείς και ο Κόσμος", τους είχε πει πως το σαμιαμίδι ήταν ωφέλιμο. **Έτρωγε τα βλαβερά έντομα: μύγες, κουνούπια, αράχνες**, καθαρίζοντας το σπίτι από ανεπιθύμητους επισκέπτες. Αλλά αυτό που τους συνάρπαζε κυριολεκτικά, ήταν η πληροφορία πως αν του έκοβες την ουρά, αυτή ξαναγεννιόταν! Για Φανταστείτε!
Αυτό το μικρό πλασματάκι ήταν ο φύλακας του σπιτιού, το σύμβολο της τύχης, ο αόρατος φίλος που έφερνε χαρά και προστασία σε κάθε γωνιά του παλιού, πέτρινου σπιτιού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου