Ήταν μια φορά κι έναν καιρό, σε ένα χωριό κρυμμένο στην αγκαλιά ενός βουνού, ένα κοριτσάκι με το όνομα Αλίκη.
Η Αλίκη είχε μαλλιά σαν το χρώμα του μελιού και μάτια που αστράφταν σαν τα αστέρια. Ήταν ένα παιδί γεμάτο ζωή και χαρά, και η φωνή της ήταν σαν το κελάηδισμα ενός πουλιού.
Κάθε βράδυ, πριν κοιμηθεί, η Αλίκη ανέβαινε στο μικρό της μπαλκόνι και αγνάντευε το φεγγάρι. Το φεγγάρι ήταν ο καλύτερός της φίλος. Μιλούσε μαζί του για τα όνειρά της, τις χαρές της και τις λύπες της. Και το φεγγάρι, με τη σειρά του, την άκουγε με υπομονή και της έστελνε φως για να τη συντροφεύει.
Μια νύχτα, όμως, κάτι περίεργο συνέβη. Η Αλίκη, όπως κάθε βράδυ, ανέβηκε στο μπαλκόνι της και άρχισε να μιλάει στο φεγγάρι. Αλλά εκείνο δεν απάντησε. Η Αλίκη το ρώτησε ξανά και ξανά, αλλά το φεγγάρι παρέμενε σιωπηλό.
Η Αλίκη στενοχωρήθηκε πολύ. «Τι να 'γινε;» αναρωτήθηκε. «Γιατί το φεγγάρι δεν μου μιλάει πια;»
Τότε, μια μικρή νεράιδα, που έτυχε να πετάει από εκεί κοντά, άκουσε τη στενοχώρια της Αλίκης. «Μην ανησυχείς, Αλίκη μου», της είπε. «Το φεγγάρι δεν σιωπά τυχαία. Κάποιος του έκλεψε τη φωνή!»
«Ποιος θα μπορούσε να κάνει κάτι τέτοιο;» ρώτησε η Αλίκη με δάκρυα στα μάτια.
«Ένας μάγος κακός», απάντησε η νεράιδα. «Ένας μάγος που ζηλεύει τη λάμψη του φεγγαριού και τη χαρά που φέρνει στους ανθρώπους.»
Η Αλίκη αποφάσισε να βρει τον μάγο και να πάρει πίσω τη φωνή του φεγγαριού. Ξεκίνησε το ταξίδι της την ίδια νύχτα, με συντροφιά τη μικρή νεράιδα.
Περπάτησαν πολύ, μέσα από δάση και βουνά, μέχρι που έφτασαν σε ένα σκοτεινό κάστρο. Εκεί, στο πιο ψηλό πύργο, ζούσε ο κακός μάγος.
Η Αλίκη και η νεράιδα μπήκαν στο κάστρο και, με πολλές δυσκολίες, κατάφεραν να φτάσουν στον πύργο. Εκεί, είδαν τον μάγο να κρατά σε ένα κλουβί το φεγγάρι. Το φεγγάρι ήταν θλιμμένο και δεν έβγαζε κανένα φως.
«Δώσε πίσω τη φωνή του φεγγαριού!» φώναξε η Αλίκη στον μάγο.
Ο μάγος γέλασε. «Δεν θα σου δώσω τίποτα!» είπε. «Το φεγγάρι θα μείνει για πάντα σιωπηλό!»
Η Αλίκη δεν το έβαλε κάτω. Σκέφτηκε γρήγορα και βρήκε μια λύση. Άρχισε να τραγουδά ένα τραγούδι που της έμαθε η γιαγιά της. Ένα τραγούδι γεμάτο αγάπη και χαρά.
Η φωνή της Αλίκης ήταν τόσο γλυκιά και μελωδική, που έφτασε μέχρι το κλουβί του φεγγαριού. Το φεγγάρι άκουσε το τραγούδι και άρχισε να λάμπει ξανά. Η λάμψη του ήταν τόσο δυνατή, που έσπασε το κλουβί και απελευθέρωσε τη φωνή του.
Το φεγγάρι, χαρούμενο που ξαναβρήκε τη φωνή του, ευχαρίστησε την Αλίκη και τη νεράιδα. Ο μάγος, τρομαγμένος από τη λάμψη του φεγγαριού, εξαφανίστηκε για πάντα.
Η Αλίκη και η νεράιδα επέστρεψαν στο χωριό, όπου τους περίμεναν όλοι με χαρά. Η Αλίκη συνέχισε να μιλάει με το φεγγάρι κάθε βράδυ, και το φεγγάρι, με τη σειρά του, συνέχισε να της στέλνει το φως του και την αγάπη του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου