Στις αλάνες της Αμφιλοχίας, «σαν άλλοτε»

Όρθιοι: Παναγιώτης Τριανταφύλλης, Κώστας Νταρλαγιάννης, Μάκης Κατσικαρέλης, Αντώνης Κουτσίκης. Καθήμενοι: Νίκος Κουτσίκης, Ηλίας Νακόπουλος και ο Χρήστος Κριτής.

Γράφει ο Παναγιώτης Τριανταφύλλης

Στα τέλη της δεκαετίας του ΄70, η περιοχή της Αμφιλοχίας έσφυζε από λιανόπαιδα, που εξασκούνταν στο «κλοτσοσκούφι», σε αυτοσχέδιες αλάνες, σε κάθε γειτονιά της πόλης. Γιομάτες οι αλάνες, στο «μπαστούνι», στην «Αμπρακιά», στο Γυμνάσιο όπου και η σχετική φωτογραφία, στον προαύλιο χώρο του Αγίου Αθανασίου και της Αγίας Παρασκευής, ακόμα και στο δασύλλιο της Αγίας Τριάδας, εκκολαπτόμενοι ποδοσφαιριστές, μεταξύ των οποίων και ο γράφων, με «ανταύγειες φωνές» δίνουν χαρά και ζωή σε όλη την πόλη, υποδυόμενοι τον Πελέ αλλά και τους εγχώριους… τον Δομάζο, τον Κελεσίδη, τον Σιδέρη, τον Νεστορίδη και τους άλλους άσσους της εποχής.

Ατίθασο παιδικό ταπεραμέντο… Κρατάνε στο ένα χέρι ψωμί με ζάχαρη και κλωτσάνε μια «πέτσινη» μπάλα, που της είχαν περάσει σαμπρέλα… Για δοκάρια είχαν τοποθετήσει κοτρώνες και το ατέλειωτο παιχνίδι σε πλήρη εξέλιξη, με… γκρίνιες και φωνές. Διαφορετικοί οι κανόνες από αλάνα σε αλάνα. Σε άλλες έπαιζαν με «μπακότερμα», σε πολλές ίσχυε «στα τρία κόρνερ, πέναλτι», όμως σε όλες, απαγορεύονταν «τα μύτα», υπό το φόβο ζημιών ή απώλειας της μπάλας. Φυσικά όποιος πήγαινε τη μπάλα, που συνήθως ήταν ο χοντρός, ο καλοζωισμένος της παρέας, διάλεγε τους παίκτες και κάλυπτε με τα… «νώτα του», το κενό ανάμεσα απ΄ τ΄ αγκωνάρια. Το ματς «διαλύονταν» χωρίς χρονόμετρο στα 5, στα 10, ή και παραπάνω τέρματα, απαραίτητα με το θάμπωμα ή καμία φορά από τους γείτονες γιατί κάνανε, λέει φασαρία…

Λίγα από αυτά θα κατορθώσουν να γίνουν ινδάλματα για τις επόμενες γενιές… Τα κορίτσια λίγο παραμελημένα… εκπαιδεύονται στη νοικοκυροσύνη.

Σήμερα, οι αλάνες που έμειναν ακέραιες από το τσιμέντο, είναι ερημωμένες, με τα παιδιά να είναι αιχμάλωτα πίσω από την οθόνη του υπολογιστή τους με την πλασματική χαρά που τους δημιουργούν οι εικονικές ψευδαισθήσεις.

Αχ και τι δε θα ΄δινα για μια μέρα από την πατρίδα των… παιδικών μου χρόνων!

Source: agriniara.gr