Σε αντιδιαστολή με την τουριστική άνοιξη που γνώρισε και γνωρίζει η χώρα, εδώ η χειμέρια νάρκη μάς έχει κλείσει σούμπιτους στη φαιά της στάχτη. Στάχτη κι αποκαΐδια, που απειλούν όχι μόνο την τσέπη μας, αλλά και το πολιτισμικό επίπεδο και την ατομική μας ποιότητα, τα στηρίγματα, δηλαδή, κάθε υγιούς κοινωνικής δόμησης. Διότι περιστρεφόμαστε και περιστρεφόμαστε στα ίδια και τα ίδια σαν ζαλισμένοι δερβίσηδες, αδυνατώντας να κάνουμε το βήμα παραπάνω που θα μας απελευθερώσει από το όλο και πιο περιοριζόμενο κλουβί της μιζέριας μας.
Στη θέση, βέβαια, των ματαίως αναμενόμενων τουριστών, πληθύναμε από ακραίως μαινόμενους κυνηγούς « Δισκοπότηρων », διαδοχής ή αποδοχής. Πασπαλισμένα όλα αυτά με διαρροές μηνύσεων κατά παντός υπευθύνου… λες κι ο τεκμηριωμένος δημόσιος λόγος ορίζεται με αθλοπαιδιές τύπου «κλέφτες κι αστυνόμοι». Στην Αμφιλοχία μας, σε αντίθεση με όσα συμβαίνουν στην υπόλοιπη Ελλάδα, οι ασκούντες εξουσία είναι υπεράνω κριτικής! Παρερμηνεύουν, μάλλον, τη θεμελιώδη αρχή ότι ο πολιτικός απαντά με το έργο του, κι ο δημοσιογράφος με τον εμπεριστατωμένο λόγο του... Όταν, όμως, δεν έχεις να παρουσιάσεις έργο και ο ψηφοθηρικός κοτσαμπασισμός έχει καταστεί το δεύτερο « είναι » σου, έρχεται, ως φυσικό παρεπόμενο, το τίγρισμα ενός θηρίου που έχει χάσει τα νύχια του και μουκανίζει την απελπισία του.
Λίγο, λοιπόν, πριν από τις εκλογές, ξαμολιούνται λυτοί και δεμένοι, για να πείσουν τον, μέχρι τώρα, σιχτιρισμένο πολίτη να επιστρέψει στο μαντρί. Από ασφαλτοστρώσεις απομακρυσμένων κοινοτήτων μέχρι συλλήβδην διακανονισμούς δημοτικών τελών, όλα τους τα τεχνάσματα καταδεικνύουν την ένδειά τους. Οι ξεφτισμένοι τους μηχανισμοί είναι πλέον δύσκολο να συγκρατήσουν τη λαϊκή οργή, όσο κι αν προσπαθούν να την ποδηγετήσουν. Ακόμη κι αν επιστρατεύουν τοπικές φυλλάδες, για να ραντίσουν με χρυσόσκονη την κατάντια μας, η κατάσταση, σ’ αυτά που βιώνουμε καθημερινά - επί δέκα χρόνια - στον δήμο μας, δεν αλλάζει. Προσπαθούν να μας περάσουν το μήνυμα ότι τα πάντα κυλούν μια χαρά… όταν, το μόνο που δουλεύει ρολόι, είναι οι μπίζνες τους στο πτώμα τής Αμφιλοχίας!
Σχετικά με τις δυο μας πλαζ, για τις οποίες τόσα έχουν γραφεί το τελευταίο διάστημα, μένει ένα απλό ερώτημα – απορία… χρειαζόταν ιδιαίτερη ευφυΐα να παραχωρηθούν για εύλογο χρόνο σε ιδιώτες, δωρεάν και με μόνη απαραίτητη προϋπόθεση να προχωρήσουν σε συγκεκριμένες επενδύσεις, ώστε οι χώροι να αναδειχθούν και να αποκτήσουν προστιθέμενη αξία; Ζητάμε πολλά, ασφαλώς, από ανθρώπους που αντιμετωπίζουν τον πολίτη σαν κουζινικό σκεύος στα κάθε είδους μαγειρέματά τους.
Η πόλη μας, κατά τα λεγόμενα κάποιων εμπνευσμένων φουμαρολόγων, εισάγει μια νέα πατέντα… το ντελίβερι μπανάκι(!) Αράζεις στον καυτό ήλιο μέχρι να απανθρακωθείς, κατ’ άλλους κάτω από το πυκνό φύλλωμα των – εναπομεινάντων -ευκαλύπτων, περπατάς πάνω στο βρόμικο χαλίκι, κατ’ άλλους μεταξένιας καθαρότητας, και βουτάς, μετά από ένα επιτόπιο στραυροκόπημα, στο κρυσταλλιζέ φυκόζουμο απορριμμάτων των νερών… Κι όλα τα παραπάνω, αφού πρώτα παραγγείλεις τον ντελίβερι χυμο – καφέ σου στο κοντινότερο, εκτός πλαζ, μαγαζί… πραγματικά, είμαστε πολλές κιλοβατώρες μπροστά από την εποχή μας, με τους φωτεινούς γλόμπους που μας διαφεντεύουν… Κρατήθηκαν σε κακή κατάσταση οι πλαζ, οι καφετέριές τους ερμητικά κλειστές, και κατά τα άλλα ορισμένοι εξακολουθούν να έχουν το θράσος να μας εμπαίζουν μπρος στα μάτια μας! Αιδώς Αργείοι… και αφού αναλογιστείτε το κακό που προκαλέσατε, κι αυτό το καλοκαίρι, στην κατ’ έτος συρρικνούμενη τουριστική κίνησή μας, φιλοτιμηθείτε να ζητήσετε μια στοιχειώδη συγγνώμη!
Δεν βρίσκεται, άλλωστε, μακριά το Σπάρτο, όπου η ιδιωτική πρωτοβουλία αναζωογόνησε τις τοπικές παραλίες, αυξάνοντας αλματωδώς την επισκεψιμότητά τους και τους τζίρους των επιχειρηματιών. Ωστόσο, εδώ, εξακολουθούμε να λιάζουμε τα λιγοστά αδέσποτα ευρώ σαν σταφίδες, μπας και μελώσουν τις μόνιμα τρύπιες τσέπες μας. Ενώ θα μπορούσαμε να είμαστε στην ελίτ τού θερινού και χειμερινού τουρισμού στη δυτική Ελλάδα, εμείς όχι μόνο δεν συντηρούμε τουλάχιστον ό,τι μας έχει απομείνει, αλλά το απαξιώνουμε χρόνο με τον χρόνο.
Κι όπως λέει κι ο θυμόσοφος λαός, « Όποιος δεν θέλει να ζυμώσει, δέκα μέρες κοσκινίζει »… στην περίπτωσή μας ισχύει μάλλον το δέκα χρόνια! Μέχρις ότου, όμως, να λυθεί το κουβάρι ευθυνών για τον ευπρεπισμό τής στραπατσαρισμένης κεντρικής πλατείας, άλλη θλιβερή ιστορία αυτή… ας αναλάβει κάποιος σοβαρά και με τάξη τον καθαρισμό των πλαζ, γιατί οι ατάκτως ερριμμένοι δημοτικοί υπάλληλοι, που εσχάτως έπεσαν στη μάχη τής καθαριότητα, περισσότερο εξυπηρετούν το δημοσιοσχετίστικο φαίνεσθαι των προϊσταμένων τους, παρά προσφέρουν ουσιαστικό αποτέλεσμα προς την ποιοτική αναψυχή των λουομένων…
Σε μια τέτοια, λοιπόν, ατμόσφαιρα, όπου η απογοήτευση και η ανησυχία για το μέλλον κυριαρχούν ανάμεσα στους πολίτες, οι εκτός τόπου και χρόνου εξουσιαστές μας κυνηγούν το δικό τους « Άγιο Δισκοπότηρο ». Είναι το « Δισκοπότηρο » που θα αγιάσει τα μέσα διατήρησης των θώκων τους… το μαγικό φίλτρο για να ξεπλανευτεί ξανά ο κοσμάκης και να ρίξει την ψήφο του στο χιλιομπαλωμένο μπαλόνι των προεκλογικά αερολόγων εξαγγελιών τους. Κυνηγοί τής καρέκλας, κι όχι της προσφοράς… αυτό το νιώθουμε ήδη στο πετσί μας, ως πολίτες τούτου τού κακοδαιμονημένου και καταλεηλατημένου δήμου… ως πότε όμως;
Νάκας Βασίλης, δημοσιογράφος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου