Η κινηματογραφική κωμωδία στη χώρα μας πρωτοεμφανίστηκε στα μέσα της δεκαετίας του '10.
Οι πρώτοι κωμικοί του βωβού, ο Βιλάρ, ο Σπυριντιών ή ο Κίμων Σπαθόπουλος, χωρίς κινηματογραφική παιδεία ή θεατρική εμπειρία, περιορίστηκαν στην άτεχνη μίμηση ξένων αστέρων (Λίντερ, Αρμπακλ, Τσάπλιν κ.λπ.), δεν δημιούργησαν παράδοση και γρήγορα ξεχάστηκαν.
Τα πράγματα άλλαξαν με την εμφάνιση του ομιλούντος, όταν ταλαντούχοι ηθοποιοί και συγγραφείς του θεάτρου και της επιθεώρησης ασχολήθηκαν με τον κινηματογράφο, γεγονός που στα επόμενα χρόνια καθόρισε την ανάπτυξη της λαϊκής ψυχαγωγίας στη χώρα μας επάνω στους παράλληλους άξονες «ευθυμογράφημα», «θέατρο» και «σινεμά». Και τούτο γιατί οι ίδιοι άνθρωποι που ξεκίνησαν γράφοντας ευθυμογραφήματα σε λαϊκά περιοδικά, πέρασαν αργότερα στο χώρο του θεάματος (θεατρική κωμωδία, κωμωδία-επιθεώρηση) και, όταν ο κινηματογράφος στη δεκαετία του '50 προσπάθησε να αναπαραγάγει μαζικά αυτά τα θεάματα, οι ίδιοι και πάλι άνθρωποι ασχολήθηκαν τόσο με το γράψιμο των σεναρίων όσο και με τη σκηνοθεσία των κινηματογραφικών ταινιών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου