Η γιαγιά μου, γνωστή για το ζεστό της χαμόγελο, περνούσε τις μέρες της φροντίζοντας έναν κήπο γεμάτο με πολύχρωμα λουλούδια και μυρωδάτα βότανα. Συχνά προσκαλούσε τα παιδιά του χωριού να τη βοηθήσουν, διδάσκοντάς τους τα μυστικά της φύσης και τη χαρά της ανατροφής της ζωής.
Τα νόστιμα σπιτικά γλυκά της, ψημένα με αγάπη, ήταν τα αγαπημένα των χωρικών και η πόρτα της ήταν πάντα ανοιχτή σε όσους είχαν ανάγκη από άνεση ή συντροφιά.
Ο παππούς μου, σοφή και περιπετειώδης ψυχή, ήταν ο παραμυθάς του χωριού.Κάθε απόγευμα, καθώς ο ήλιος βυθιζόταν πίσω από τα βουνά, μάζευε τους χωρικούς γύρω από μια φωτιά που έκαιγε. Με μια λάμψη στα μάτια, ύφαινε ιστορίες γενναιότητας, αγάπης και μαγείας, μεταφέροντας τους ακροατές του σε μακρινές χώρες και εποχές του παρελθόντος.
Οι ιστορίες του όχι μόνο διασκέδασαν αλλά έδωσαν επίσης πολύτιμα μαθήματα για την καλοσύνη, το θάρρος και τη σημασία της κοινότητας.
Μαζί οι παππούδες μου ενσάρκωσαν το πνεύμα του χωριού. Το σπίτι τους ήταν ένα ησυχαστήριο γέλιου και αγάπης, όπου λατρεύονταν οι απλές χαρές της ζωής.
Σε αυτό το μικρό ορεινό χωριό, η γιαγιά και ο παππούς μου δεν ήταν απλώς κάτοικοι. Ήταν η καρδιά και η ψυχή της κοινότητας, υπενθυμίζοντας σε όλους ότι ακόμη και σε έναν κόσμο λίγων κατοίκων, οι δεσμοί της οικογένειας και της φιλίας μπορούσαν να δημιουργήσουν μια πλούσια ταπετσαρία ζωής.
Και έτσι, το παραμύθι τους συνεχίζεται, πλεγμένο στον ίδιο τον ιστό του χωριού που αποκαλούσαν σπίτι.
Γιώργος Γυρνάς...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου