Ανέκδοτο: Άδικος κόσμος!

Ένας τύπος, που ετοιμαζόταν για αγώνες μπόντι-μπήλντιγκ, χτυπιόταν καθημερινά με τις ώρες στα βαράκια και στα μηχανήματα. 

Παράλληλα, έμπαινε στο σολάριουμ για να αποκτήσει το απαραίτητο μαύρισμα που θα αναδείκνυε τους μυς του. 

 

Κανά δυο μέρες πριν τους αγώνες, γδύνεται και κοιτιέται στον καθρέφτη. Ωραίο μαύρισμα, μόνο που... το όργανό του ήταν κάτασπρο! 

Εραστής της λεπτομέρειας καθώς ήταν, κατεβαίνει στην παραλία, γδύνεται και σκεπάζεται με την άμμο, αφήνοντας μόνο το όργανό του να εξέχει. 

 

Λίγη ώρα αργότερα, περνάνε δυο γηραιές κυρίες. «Αχ, άδικος κόσμος, άδικος, λέει η μία βλέποντας το... όργανο.» «Γιατί το λες αυτό καλέ;» απορεί η άλλη. 

 

Και της εξηγεί η γριά...

 

«Κοίτα το! Όταν ήμουν 10 χρόνων το φοβόμουν. Όταν έγινα 20 είχα μεγάλη περιέργεια γι αυτό. Στα 30 το απολάμβανα. Στα 40 το αποζητούσα. Στα 50, πλήρωνα γι αυτό! Στα 60 προσευχόμουν να το βρω. Στα 70 το είχα ξεχάσει. Και τώρα που έγινα 80, τα καταραμένα φυτρώνουν και στην άμμο ακόμα!»