Ποίημα αφιερωμένο στην Αμφιλοχιώτισσα μάνα που ο γιος της πολεμούσε στα βουνά της Αλβανίας

ΚΑΡΤΕΡΙΑ

Βροχή, με γυάλινη σταλαματιά παλεύει
κι εκείνη, με τα χέρια σταυρωμένα
τα βορεινά ουρανοθέμελα αγναντεύει
με τα ματάκια της τα δακρυσμένα.

-Μάνα, μη στέκεσ’ έξω και θ’ αρρωστήσεις
κάνε λιγάκι υπομονή
έλα στο τζάκι για να καθήσεις
θα πούν πως έχασες τη λογική.

-Άχ! Η φωτιά η έρμη δε με ζεσταίνει
σα’ νοιώθω το παιδί μου μεσ’ τα δεινά
να πολεμάει και να βολοδέρνει,
στης Αλβανίας τα απάτητα βουνά.

-Κοίτα, νυχτώνει και θα παγώσεις
μην κάθεσ’ άλλο μεσ’ το χιονιά
μπές μεσ’ το σπίτι για να στεγνώσεις
γίναμε μύθος στη γειτονιά.

-Αχ! αν γεννούσανε και μεγαλώναν
μεσ’ την ορφάνεια μικρά παιδιά
θα με λυπότανε γιατί θα νοιώθαν
τι πόνο κρύβω μεσ’ την καρδιά.

-Μα ήρθε γράμμα,
κι όλα μας έλεγε, είναι καλά
γιατί να λιώνεις μέσα στο κλάμα
και να μουσκεύεις μεσ’ το νοτιά;

-Δε ξέρω γράμματα, πώς να πιστέψω
ποιο ‘ναι το ψέμα, ποιο το σωστό
θα περιμένω• κι αν ξεπροβάλει,
βρέχει χιονίζει, θα ζεσταθώ.

Αφιερωμένο στην παλιά συμπολίτισσά μας Βασιλική Πάνου Ψωμοδότη, που καθ’ όλη τη διάρκεια του Ελληνοϊταλικού πολέμου, κάθε φορά που έβρεχε, έβγαινε έξω και καθόταν στη βροχή, νιώθοντας πως έτσι συνέπασχε με τον γιό της – τον αείμνηστο- Νίκο Π. Ψωμοδότη, που πολεμούσε στα βουνά της Αλβανίας.

Ν.Χ.Τ
Αμφιλοχία 28 Οκτωβρίου 2020.

Πηγή: e-maistros.gr