«Μου είπαν “θα βιάσουμε μέχρι και το κουτάβι σου”»

 Αρης Παπαζαχαρουδάκης, συλληφθείς μία μέρα μετά τη διαδήλωση στη Νέα Σμύρνη

Γράφουν:  Γιώτα Τέσση, Ελένη Ευσταθίου*

---

Με έβαλαν σε ένα δωμάτιο. Ήμουν δεμένος πισθάγκωνα και φορούσα κουκούλα, σαν αιχμάλωτος πολέμου. 

Από το γραφείο αυτό δεν ξέρω πόσοι πέρασαν, μάλλον όλη η αστυνομική δύναμη ανεβοκατέβαινε για να με δέρνει. Άλλοι με χτυπούσαν χωρίς να μιλάνε, άλλοι με έβριζαν, μου ζητούσαν επανειλημμένα να πω ποιας ομάδας είμαι οπαδός. Τους εξηγούσα ότι δεν είμαι ούτε οπαδός ούτε χούλιγκαν και πήρα την απάντηση: «Στ’ αρχίδια μας, θα πεις μια ομάδα».

Ο 21χρονος Αρης Παπαζαχαρουδάκης μιλάει στην «Εφ.Συν.» για την απαγωγή του από αστυνομικούς μία μέρα μετά τα επεισόδια στη Νέα Σμύρνη, καταγγέλλει πολύωρο βασανισμό του στη ΓΑΔΑ και δηλώνει ότι ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης έχει την αποκλειστική ευθύνη για οτιδήποτε συμβεί από εδώ και πέρα σε εκείνον ή στον συγκατηγορούμενό του που προφυλακίστηκε κατηγορούμενος για απόπειρα ανθρωποκτονίας αστυνομικού χωρίς, όπως λέει, να μπορεί να στηριχθεί το κατηγορητήριο.

• Είστε ανάμεσα στους συλληφθέντες που οδηγήθηκαν στην ανακρίτρια το περασμένο Σάββατο και αφεθήκατε ελεύθερος με περιοριστικούς όρους. Αρχικά αντιμετωπίζατε την κατηγορία της απόπειρας ανθρωποκτονίας αστυνομικού, αλλά δεν χρειάστηκε να απολογηθείτε γι’ αυτήν καθώς τελικά δεν σας την απέδωσαν. Πότε έγινε η σύλληψή σας και πού;

Η σύλληψή μου έγινε την επόμενη μέρα των γεγονότων στη Νέα Σμύρνη, σε απόσταση λίγων μέτρων από το κτίριο που φιλοξένησε τη συνέλευση της Αναρχικής Συλλογικότητας Μασόβκα, στην οποία είμαι μέλος. Είχα συμμετάσχει στη διαμαρτυρία ενάντια στην αστυνομική βία, δεν υπάρχει οποιοδήποτε στοιχείο που να με ενοχοποιεί για κάτι ή να με συσχετίζει με το συμβάν. Ήταν περίπου 19.30 και θα έπαιρνα ταξί για το σπίτι μου πριν ισχύσουν τα μέτρα απαγόρευσης της κυκλοφορίας. Αρχικά σταμάτησε μπροστά μου μία μηχανή με δύο άτομα που φορούσαν κουκούλες, έδειξα την ταυτότητά μου, σε δευτερόλεπτα έφτασε δίπλα μου ένα αυτοκίνητο χωρίς πινακίδες και ενώ ήταν εν κινήσει με πέταξαν στο καπό.

Με έδεσαν πισθάγκωνα με χειροπέδες, μου φόρεσαν κουκούλα και με έβαλαν στο αυτοκίνητο με μπουνιές και κλοτσιές. Μέχρι εκείνη την ώρα δεν ήξερα αν έχω να κάνω με αστυνομικούς ή με μαφιόζους. Απ’ ό,τι αποδείχθηκε, ίσως ήταν καλύτερο να έχω να κάνω με μαφιόζους. Μέσα από την κουκούλα μπορούσα να διακρίνω αμυδρά, αλλά με χτυπούσαν όποτε σήκωνα το κεφάλι. Κάποια στιγμή άκουσα έναν ασύρματο αλλά όχι από το αυτοκίνητο και κατάλαβα ότι το αυτοκίνητο είχε συνοδεία άλλες μηχανές. Πριν από τη δική μου απαγωγή είχα ενημερωθεί για την εξαφάνιση του κολλητού μου, αδερφικού μου φίλου, ο οποίος προφυλακίστηκε με ένα σαθρό κατηγορητήριο.

• Τι γνωρίζετε για τη σύλληψη του φίλου σας;

Εγινε κάτω από το σπίτι του αλλά την ώρα που βρισκόταν εν ώρα εργασίας. Δουλεύει ως ντελίβερι και την ώρα που έκανε διανομή φαγητού, απήχθη στην κυριολεξία. Επειδή αργούσε να γυρίσει, επικοινώνησαν από την εργασία του με την οικογένειά του και για πολλή ώρα φοβόμασταν ότι ήταν θύμα τροχαίου δυστυχήματος. Ειδικά από τη στιγμή που η μητέρα του τηλεφώνησε στη ΓΑΔΑ, τη διαβεβαίωσαν ότι δεν κρατείται ο γιος της και η οικογένεια προέβη σε δήλωση εξαφάνισης στο Αστυνομικό Τμήμα. Πού να ήξεραν ότι εκείνοι τον είχαν εξαφανίσει...

• Οδηγηθήκατε στη ΓΑΔΑ;

Ναι, στο υπόγειο της ΓΑΔΑ. Δεξιά και αριστερά διέκρινα πως ήταν παρατεταγμένοι δεκάδες αστυνομικοί. Με έβγαλαν έξω και άρχισαν να με χτυπάνε, με πέταξαν στο ασανσέρ και μου έλεγαν «θα βιάσουμε μέχρι και το κουτάβι σου». Με ρώτησαν πόσων χρονών είμαι και όταν απάντησα 21, μου είπαν «δυνατά πόδια έχεις για 21» και με βάραγαν εκεί. Με έβαλαν σε ένα δωμάτιο.

Συνέχιζα να είμαι δεμένος πισθάγκωνα και να φοράω κουκούλα, σαν αιχμάλωτος πολέμου. Από το γραφείο αυτό δεν ξέρω πόσοι πέρασαν, μάλλον όλη η αστυνομική δύναμη ανεβοκατέβαινε για να με δέρνει. Άλλοι με χτυπούσαν χωρίς να μιλάνε, άλλοι με έβριζαν, μου ζητούσαν επανειλημμένα να πω ποιας ομάδας είμαι οπαδός. Τους εξηγούσα -τρόπος του λέγειν το «εξηγούσα», στην κατάσταση που ήμουν- ότι δεν είμαι ούτε οπαδός ούτε χούλιγκαν και πήρα την απάντηση: «Στ’ αρχίδια μας, θα πεις μια ομάδα». Κάποια στιγμή έσβησαν τα φώτα και τότε το μόνο φως που μπορούσα να διακρίνω ήταν όταν ανοιγόκλεινε η πόρτα για να μπει κάποιος να με χτυπήσει. Για ένα πεντάλεπτο με άφησαν να πάρω ανάσα. Τότε κοπανάγανε τα θρανία και άκουγα ήχους εργαλείων και φερμουάρ και να με ρωτάνε «είσαι έτοιμος;». Απαντούσα αρνητικά, ήταν σαν περιβάλλον εικονικής εκτέλεσης. Ένας κοπάνησε με βία το πρόσωπό μου στο θρανίο.

• Αυτές οι συνθήκες ψυχολογικού και σωματικού βασανισμού, που περιγράφετε, πόσο διήρκεσαν;

Διαβάστε την συνέχεια πατώντας εδώ: www.efsyn.gr...