«Ο ΕΚΦΥΛΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΑΣΤΙΚΟΥ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΣΜΟΥ…!» 🖋 Γράφει ο Μπάμπης Κ.Μώκος

Πολιτική της ατάκας, του επικοινωνισμού του τρολαρίσματος και της πόλωσης, με στόχευση την απογείωση του δίπολου.

Παράδειγμα εξαθλίωσης του αστικού κοινοβουλευτισμού η προχθεσινή διαδικασία ψήφου εμπιστοσύνης προς την κυβέρνηση. Κι’αν κάποιος εντρυφήσει βαθύτερα στις διαθέσεις από τη μια της κυβέρνησης και από την άλλη της αντιπολίτευσης θα το διαπιστώσει ολοκάθαρα. Η προχθεσινή ημέρα στη Βουλή ήταν ημέρα τομή με διττό χαρακτήρα. 

Το πρώτο που πρέπει να κρατήσουμε είναι πως όλη η διαδικασία ανέδειξε μια οσμή απόλυτης απαξίας του υπάρχοντος πολιτικού συστήματος και πιστοποίησε πλέον και με σφραγίδα και με επισημότητα ότι ο κ.Τσίπρας και η κυβέρνησή του, όσο κι’αν ευαγγελίζεται το καινούργιο, είναι βαθύ μέρος του παλιού, σε όλα τα επίπεδα, γιατί εδώ είδαμε πρακτικές και είδαμε πως το επίπεδο  της συζήτησης όλο το διήμερο κινήθηκε στο ποιος πήγε με ποιόν,γιατί πήγε εκεί,έφυγε από εκεί, τι σημαίνει, τι θα πάρει, τι θα δώσει, τι φέρνει κλ.π.. Πρόκειται για την απόλυτη απαξίωση της πολιτικής.

Δηλαδή αν το δει κανείς «Αριστοτελικά», η αρετή ως έννοια στην πολιτική έχει πλέον πανηγυρικά πάει περίπατο. Ακριβώς αυτό είναι που μεγαλώνει την υπάρχουσα, την ήδη εκφρασμένη απαξία της κοινωνίας προς την πολιτική κι’αυτό είναι εξαιρετικά επικίνδυνο σε όλα τα επίπεδα. Κι’αν από κάποιους είναι επιδίωξη,που είναι όντως πραγματικότητα, ανοίγονται δρόμοι πολύ επικίνδυνοι και τότε χειρότερο για την πραγματικότητα.. Ας μην γελιόμαστε, μην κοροϊδευόμαστε. Ο Σύριζα πνέει τα λοίσθια και το γνωρίζει. Ψάχνει λοιπόν διέξοδο ορίζοντας και προσδοκώντας μετακίνηση προς πρότυπα καθαρά Σοσιαλδημοκρατικά. Το ζήτημα των Πρεσπών  ο Τσίπρας στη συζήτηση το είπε,το έβαλε καθαρά και πονηρά: Ότι η πολιτική πάνω στο ζήτημα των Πρεσπών είναι αφετηρία να αποτυπωθούν οι επόμενοι πολιτικοί διαχωρισμοί. Ότι «εδώ πλέον είμαστε η νέα μεγάλη δημοκρατική παράταξη». (Το Αριστερά ήδη εν τοις πράγμασι έχει πάει περίπατο!. Ούτως η άλλως έχει πάει.Αφού δεν είσαι ο,τι λες. Είσαι ό,τι κάνεις!).

Τέθηκε λοιπόν από τον Τσίπρα σκόπιμα, σαφέστατα το όριο του διαχωρισμού ότι «ξεχάστε ποιοι ήμασταν και τι λέγαμε ,σκοπός μας είναι σε  απόλυτο διπολισμό να καλύψωμε πλέον τον χώρο της Σοσιαλδημοκρατίας». Ο Διαχωρισμός όμως των διαχωριστικών γραμμών έχει τελειώσει. Ο Μητσοτάκης δεν μπορεί να πει και να κάνει κάτι διάφορο απ’αυτά που λέει ο Τσίπρας.Τουλάχιστον κάτι ριζικά διαφορετικό.

Παραδεκτά αξιωματικό: Ένα παρακμιακό κοινωνικό τοπίο δεν μπορεί να διαθέτει μια υγιή πολιτική  τάξη. Αποτέλεσμα της κρίσης του συστήματος με παρενέργειες, που αποδομούν όλον το θεσμικό περιβάλλον και όλο το πολιτικό σύστημα.

Τα μνημόνια δεν τέλειωσαν. Ταγμένες όλες οι ηγεσίες να υπηρετούν την μπροσούρα της Κομισιόν του Ιουνίου 2018, είναι εκ των πραγμάτων αδύνατο να αρθρώσουν έναν άλλο λόγο πέρα απ’αυτόν του απόλυτου φιλελευθερισμού. Ούτως η άλλως όλοι οι νυν Έλληνες ηγέτες αλλά και οι επερχόμενοι (ουδείς γνωρίζει για πόσο) καθίστανται εκ των πραγμάτων αναλώσιμοι. Όταν δεν λειτουργείς με βάση ιδεολογικό πρόταγμα, μοιραία καθίστασαι καθ’υπαγόρευσιν διαχειριστής.

Οι προηγούμενες μεγάλες κρίσεις είχαν ένα αφήγημα. Π.χ. Η κρίση του ’30 είχε τον Κευνσιανισμό. Του ’70 ένα αλλιώτικο που απέτυχε παταγωδώς. Τα πράγματα σήμερα άλλαξαν. Αντιθέσεις και αντιπαλότητα σε παγκόσμιο επίπεδο. Όλα τα συστήματα απέτυχαν. Κι’αφού η κρίση δεν έχει αφήγημα, ο κόσμος στρέφεται είτε σε αυτοοργάνωση (Βλ.Κίτρινα  Γιλέκα), είτε εμφανίζεται το φάντασμα της ακροδεξιάς που –άκουσον, άκουσον- το παίζει πλέον και αντισυστημική!.

Είναι πανευρωπαϊκά εμφανές. Ο κύκλος έκλεισε με την ήττα του κινήματος, την ήττα του «δρόμου» και για τούτο καταφεύγουν οι πάντες σε επίκληση της  Σοσιαλδημοκρατίας. Ακριβώς γι’αυτόν το λόγο και ο Σύριζα, σε ιδεολογική απόγνωση, πέταξε το αμπέχωνο και μοστράρει το κουστούμι. Αλλά ο κόσμος δεν είναι κατιναριό. Θα αντιπαρατεθεί με σφοδρότητα και θα πράξει ανάλογα. Το ζήτημα δεν είναι το πώς. Είναι το πότε;

του Μπάμπη Κ. Μώκου