 |
| photo: www.ogdoo.gr |
«Κρυφά για σένα θα πονώ και φανερά θα λιώνω.
Τον όρκο και τον πόνο μου δεν λέω σε κανένα,
κρυφά μ’αρέσει να πονώ, αφού πονώ για σένα!».-
Ήθελε να γίνει δασκάλα γι’αυτό και πήρε το πτυχίο του παιδαγωγικού από το Αριστοτέλειο. Γεννήθηκε στις Βρυξέλλες και 6 χρόνων εγκαταστάθηκε στη Θεσσαλονίκη. Ο πατέρας Πόντιος. Η μάνα Ροδίτισσα. Βούιζε όλο το σπίτι απ’τη φωνή του Καζαντζίδη. Πρώτα ακούσματα τα λαϊκά. Γκρέυ, Λύδια, Πόλυ Πάνου, Περπινιάδης, Γαβαλας κ.λ.π.
Στις παρέες τραγούδι-τραγούδι, έτσι για διασκέδαση. Κυρίως λαϊκά αλλά και ποντιακά λόγω καταγωγής του πατέρα της αλλά και της γιαγιάς της. Ένα βράδυ την άκουσε ο Κυριάκος Καλαιντζίδης, ο πρωτομάστορας του «Εν Χορδαίς». Την πήρε μαζί του σε μια εκδήλωση-παράσταση στον ιστορικό «Μύλο».
Το πρώτο μπουσούλισμα. Κάποια στιγμή δηλώνει στον πατέρα της πως θέλει να γίνει τραγουδίστρια, αλλά εκείνος την αποπήρε. Λέει, άστο και αφιερώνεται στις σπουδές της.
Το 1995 τον Φλεβάρη σε ένα μαγαζί τραγουδούσε η Μόρφω η Τσαιρέλη που έμεινε έγκυος. Ξέρει η πιάτσα ότι η Σοφία τραγουδά και της ζητά να την αντικαταστήσει.
Τραγουδά στο μαγαζί και γίνεται χαμός. Το ίδιο καλοκαίρι πάει στο «Αλώνι» στη Σίφνο όπου προέκυψε και η συνεργασία με τον Νίκο τον Μαμαγκάκη. (Κεφάλαιο στην ιστορία της ελληνικής μουσικής). Και άρχισε να..κτίζεται ο δίσκος «Στεναγμός Ανατολίτης».
 |
| photo: nlp-news.blogspot.gr |
Στη Σίφνο ο Παναγιώτης ο Κουνάδης την ακούει και της προτείνει να τραγουδήσει στα «Εννέα Ογδοα» στην Αθήνα μαζί με τον Ξηντάρη, τη Μαρία την Κατινάρη, τον Κουκουλίνη και τον Αναγνωστόπουλο κ.α., όπως κι’εγινε, ενώ παράλληλα δουλεύει με τον Μαμαγκάκη τον «Στεναγμό Ανατολίτη», που τελικά κυκλοφορεί τον Δεκέμβρη του 1996 και κάνει αίσθηση..
Παράλληλα η δουλεύει με την Ελευθερία Αρβανιτάκη στην «Σφεντόνα». Η Σοφία υπεραγαπά την Τζάζ, αντιπαθεί τα σκυλάδικα «μπουζουκλερί!» και είναι θαυμάστρια λαϊκών τραγουδιών του ’50 και του ’60 που «είχαν κάτι να πουν!».
Η ίδια λέει : «Το λαϊκό τραγούδι οφείλεις-μπορείς να το πλουτίσεις. Δεν μπορείς όμως να το αλλάξεις. Αν του …αλλάξεις τα φώτα, δεν θα είναι λαϊκό τραγούδι!». Έχει παράπονο γιατί ό κόσμος δεν μπορεί να ψάξει την ποιότητα στα τραγούδια. Κι’αυτοί που ψάχνουν «είναι λίγοι». Όσον αφορά τους εφήμερους τραγουδιστές πιστεύει πως έχουν τύχη προδιαγεγραμμένη και γρήγορα απαξιώνονται. Και όσο αυτοί απαξιώνονται, αξιώνονται οι σωστοί και οι ψαγμένοι. Η Σοφία λέει ότι περνάει καλά, τά’χει καλά με τον εαυτό της γιατί κάνει «αυτό που γουστάρει».
Η πορεία της τεράστια: Μέγαρα, Ηρώδεια, εξωτερικό, περιοδείες, εμφανίσεις, Ισραήλ, Παλαιστίνη, Αυστραλία (με τις «Δυνάμεις του Αιγαίου»), Αμερική το 2003 με την «Εστουδιαδίνα», ταξίδια,απίστευτα κι’αμέτρητα, με συνεργάτες μουσικάρες: (Καραντίνης, Χρ.Τσιαμούλης, Καρίπης, Σινόπουλος, Δημητρακόπουλος, Μαρινάκης, Νικολόπουλος, Πάππος, Κούρτι, Κετέντζογλου και ένα σωρό άλλους).
Στα ανατολίτικα,τους μανέδες, τα Σμυρναίικα και τα Ρεμπέτικα η Σοφία είναι η πρώτη ερμηνευτικά και εκφραστικά. Οι «τσαλκάντζες», το χρώμα και το μουσικό της μέτρο σε..στέλνουν! και..μουρλαίνεσαι.
Σαν καλλιτέχνη της Σοφίας της αρέσει η αναγνώριση, αλλά δεν τρελαίνεται γι’αυτό. Για εκείνη η λέξη «καρριέρα» δεν υπάρχει στο λεξιλόγιό της. Υπάρχει ο όρος «Μουσική πορεία». Σ’αυτό πιστεύει ακράδαντα και δημιουργεί. «Μου λένε οι φίλοι: Μην αγωνιάς θα αναγνωριστείς μετά τα ’60 σου, όπως η Βόρα που τραγουδάει ξυπόλυτη!. Μπορεί και μετά θάνατον!. Γουστάρω τον Τζουανάκο και τον Δερβενιώτη. Μου αρέσει να τραγουδώ σε μικρούς χώρους. Θα ήθελα ως καλλιτέχνης των καιρών μας να δημιουργήσουμε την δική μας παράδοση. Βασική μου αρχή στη μουσική είναι να μην …καταπατάω τις αρχές μου. Θυμάμαι κάτι που έγραψε το 1961 ο Χατζηδάκης : «Αξίζει κανείς να γράψει λαϊκά τραγούδια που να μην καμώνονται τα λαϊκά!».
Ακούς τη Σοφία σε τραγούδια από το «Smyrna Trio», ακούς το «Ο δρόμος», σου σηκώνεται η τρίχα, φουσκώνουν οι φλέβες από αίμα του φιλότιμου και μεράκι από τη γλύκα της φωνής ενός κοριτσιού που ξεκίνησε από τις Βρυξέλλες, άραξε στη Σαλονίκη, ήρθε στην Αθήνα, γύρισε και γυρίζει όλον τον κόσμο, τραγουδά και μαγεύει.
Να σαι καλά ρε Σοφία. Ο Θεός να σ’έχει καλά. Και πες μας εκείνο το «Τα γράμματα στο πέλαγος», να ευφρανθούμε, να..πεταρίσει η ψυχή μας. Όπως το’χεις πει εσύ, δεν τό’χει πει καμιά!.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου