«ΤΑ …ΕΥΓΕΝΗ ΜΕΤΑΛΛΑ!». (Γράφει ο Μπάμπης Κ.Μώκος)

Νο 14.-Από την νέα ενότητα «ΑΤΙΜΗ…ΚΕΝΩΝΙΑ!!».Του Μπάμπη Κ.Μώκου.

Ασίκης φίνος…ντερμπεντέρης και…καραμπουζουκλής ο Τιμολέων ο Μπίρμπιλας.

Και «όνομα» στην πιάτσα μεγάλο. Αλαφροχέρης, κασσαδόρος και…αηδονοκελαιδιστής ο Τιμολέων (επί το συντομώτερον…Τίμος!). 

 

Μόνο που είχε ένα ελάττωμα: Ο,τι έβλεπε το μάτι του, δεν το…άφηνε το χέρι του!. Τόσο που αρκούσε να…κοιτάξει μια κλειδαριά κι’ εκείνη…άνοιγε από μόνη της!
Τέτοια…εξειδίκευση!  Τόσο ….καλό παιδί ήταν!. Τόσο…διαπρεπής!

Γι’ αυτό και η …πιάτσα του το είχε …αναγνωρίσει  και τον είχε… …«παρασημοφορήσει», βγάζοντάς του το …υποκοριστικόν «Τίμος ο…άνετος!».-.  

Αραγμένη τώρα η παρέα, κοντά Δραπετσώνα μεριά, εκειδά στο καφενεδάκι, δίπλα στου Καράμπαμπα στον Αη Διονύση και ο Τίμος…μιρελιασμένος, με τον Αντώνη τον Σβέρκο και τον Τάκη τον Πρίσκουλα, κολλητά φιλαράκια του…σκάλιζαν το…νιονιό τους, τους… μπάς και τους κατέβει καμιά ιδέα, πώς να την …βγάλουν, να την γαζώσουν, να…σαλιώσει το άντερό τους…

Φεγγαρόλουστη η νύχτα, ολόγιομη σαν να ήταν μέρα, σαν νά’ταν βαλτή, φωτογράφιζε τα τρία φιλαράκια, που στην…ανομβρία τους κύτταγαν ψηλά τον ουρανό, μπάς και…λαθέψει ο …Πανάγαθος και …βρέξει…τάλληρα!
Συνήγορος και …κατήγορος εκείνο το παλιό τζουκ-μπόξ:
 «Ψεύτισε πλέον ο ντουνιάς

δεν έχει πια φιλία, μόνο στα πλούτη σ’αγαπούν κι’όχι στη δυστυχία…
Οι συγγενείς και οι φίλοι μου είναι τα τάλληρά μου,
που περπατώ δερβίσικα να χαίρεται η καρδιά μου!».

Άκουγαν και ξανάκουγαν το Ρούκουνα να το λέει και κούνησαν συγκαταβατικά το κεφάλι τους.
Και είπε την κουβέντα του ο Τιμολέων:
-Ακούτε ρε τι λέει, για τι μιλάει ο άνθρωπος; Για τάλληρα μιλάει…Τ’ ακούσατε ρέ;
-Το ακούσαμε.
-Μάγκες, δύσκολα τα πράγματα και οι καιροί…δυσκοίλιοι. Θα ψοφήσουμε στην…ξέρα, θα μας…φτύσει η μύγα, κάτι πρέπει να γίνει. Άσε  που καταντήσαμε σαν …σκουράντζοι, κολυμπώντας στο …φασόλι και το…σχέτο από…γιουβέτσι. Δεν πάει άλλο.
-Το λοιπόν;
-Τι το λοιπόν; Δώστε τώρα προσοχή και βάση σ’ ότι πω και…εισηγήσεις δεκτές!. Σύμφωνοι;
-Σύμφωνοι.
-Το ξέρετε ρε εκείνο το τρίπατο το γιαπί, δίπλα στην εκκλησία στον Αη Δημήτρη, στα Ταμπούρια;
-Και βέβαια το ξέρουμε.
-Και δεν έχετε δεί εκεί στον μεσαίο τον όροφο τίποτα περίεργο; Δεν έχετε δει ρε κάτι κουλούρες με κάτι χοντρά καλώδια, εκείνα του τριφασικού;
-Τά’χουμε δεί και λοιπόν;
-Τι λοιπόν ρε κορόιδα. Δεν είναι… κρίμα, δεν είναι ντροπή να βρίσκονται τόσο καιρό εκεί, αχρησιμοποίητα και πολυκαιρισμένα; Έρχεται και χειμώνας και θα τα αφήσουμε τα…καημένα εκεί να…πουντιάσουν παραπονεμένα;
-Να μην τα αφήσουμε.
-Μπράβο ρε και σας συγχαίρω για την κατανόηση. Αυτό θα κάνουμε.
Θα…ξηγηθούμε…επιχείρα να τα…πάρουμε. Χοντρά τα καλώδια, πολλά τα
κιλά και…χαλκός!. Τα…ευγενή μέταλλα έχουν λεφτά, πολλά λεφτά. Αυτά έχω να πω και…γράμματα… δεν γνωρίζω!. Γκέκε;
-Γκέκε.
-Λοιπόν, η δουλειά θα γίνει αύριο βράδυ, το ξημέρωμα. Εσείς Αντώνη και Τάκη, στις…τσίλιες, όπως πάντα. Τα υπόλοιπα αφήστε τα πάνω μου.
-Μέσα;
-Μέσα.
Τρίτη προς Τετάρτη, γύρω στο ξημέρωμα, σκοτάδι…πίσσα.
Τσιλιάρουνε το χώρο, δεν κουνιέται ούτε φύλλο. Μάινα και…αγάντα οι άλλοι από κάτω, πετάει το σχοινί  με τον γάντζο ο Τίμος κι’αρχίζει την …αναρρίχηση σαν αίλουρος. Φθάνει στον δεύτερο όροφο και με το που πατάει, ακούγεται το γαύγισμα. Ένα τεράστιο ροντβάιλερ του χυμάει, τον αρπάζει από τα παντζάκια, κάνει να ξεφύγει πίσω πίσω, αντί για τσιμέντο πατάει… αέρα, αιωρείται και ύστερα ακούγεται δυνατός και υπόκωφος ο γδούπος.

Κόκκαλο  στο πεζοδρόμιο ο Τιμολέων, μαζεύεται κόσμος, φθάνει το ΕΚΑΒ και γραμμή για το Τζάννειο.

Βλέπουν τώρα τη σκηνή τα φιλαράκια του, αλλά πώς να βοηθήσουν; Να…καρφωθούν; Άσε που είδαν μεσ’ τα αίματα ακίνητο το… συνεταιράκι τους.

Έκαναν το σταυρό τους και είπαν:
-Πάει ρε κι’ο Τίμος, ήταν γραφτό, βαρέθηκε να ζεί και…πόθανε!
Και κίνησαν  γραμμή για το Νοσοκομείο και τα…περαιτέρω.…

Μαζεμμένο και το…σόι και παραδίπλα το…πρόσωπο να …μουντζοκλαίει:
-Αχ, ο Τίμος μου, Γιατί μου τό’κανες αυτό Τίμο μου; Και άλλα…τέτοια!
Ο Τιμολέων όμως δεν είχε …ποθάνει. Έφθασε μέχρι την… πόρτα, αλλά το κατώφλι του κάτω κόσμου δεν το διάβηκε. Με το που τον είδε ο Άγιος Πέτρος, έφτυσε τον κόρφο του…αηδίασε, σιχτίρισε  και σκέφτηκε:

Τι να τον κάνω τώρα αυτόν; Τέτοιο  κουμάσι που είναι, να τον πάρω και να τον θρέφω στο τζάμπα; Τέτοιο… λουλούδι τέτοιος μυστήριος που είναι, να μου χαλάσει δηλαδή και τους…υπόλοιπους και να μου κάνει…το «μαγαζί» μαντάρα;

Γι΄αυτό και προσωρινά, άστον, να πάρει δρόμο, να πάρει…παράταση, ναζήσει ακόμα κάμποσα τέρμινα κι’υστερα …βλέπουμε, εδώ  είμαστε! Και τα…υπόλοιπα αναβάλλονται για χρόνο ευθετότερο. Άλλωστε, καιροί που είναι, είμαστε και μαγαζί…τίγκα στην…πελατεία  και δεν υπάρχει και…θέση!
Αυτά είπε ο Άγιος Πέτρος και του τη…χάρισε.
                        
Κόντρα χειρουργεία, ύστερα στην εντατική, μάρτυρες για το…συμβάν δεν υπήρχαν και ο αστυνόμος…απεφάνθη:  «Οξύς τραυματισμός εκ τυχαίας πτώσεως». (Πάντα όταν οι αστυνόμοι όταν ψιλιάζονται συμβάν περίεργοη ψιλοπαράνομο, βιάζονται να το..κλείσουν, δανείζονται σαν εκτίμηση και χαρακτηρισμό του  συνήθεις τυπικές εκφράσεις της καθαρεύουσας! και …καθαρίζουν!).

Τη …γλίστρησε, την… έστριψε, γλύτωσε ο Τιμολέων, πέρασαν 40 ημέρες και κάποια στιγμή, σακατεμένος, μισός, βγήκε στην πιάτσα. Σε χέρια, πόδια, λάμες και πάλι λάμες! Ευγενή…μέταλλα!. 

 

Αλλά δεν τό’ βαλε…κάτω. Και κάλεσε τον Σβέρκο και τον Πρίσκουλα για δηλώσεις και…οδηγίες:
 

-Μάγκες, τα… ατυχήματα είναι στο πρόγραμμα. Η δουλειά είναι…δουλειά!.
 

Ο,τι έγινε, έγινε. Όμως τα καλώδια πρέπει να τα πάρουμε. Πώς και πότε θα δούμε. Άσε που το έχω…καρφί στο μυαλό. Άκου ρε να μας χαλάσει τη δουλειά ένας σκύλος; Θα την… κάνουμε και σύντομα. 

 

Άσε που είναι και θέμα τιμής!. Αν δεν το κάνουμε, πως ρε, με τι πρόσωπο θα…σκάσουμε στην πιάτσα; 

 

Πως θα …βγούμε ρε, ανίκανοι και …λερωμένοι; Τι …ραπόρτο ρε θα δώκουμε στο …ταράφι; Πάντως επαναλαμβάνω προς πάσαν κατεύθυνση: Τα ευγενή μέταλλα έχουν αξία!. Να μήν ξεχαστεί!. Και να γραφτεί στα…πρακτκά!.

-Σωστά;
-Σωστά.
 

Πείσμα, γινάτι, αμέτι- μουχαμέτι, το είχε ο Τιμολέων. Κι’ αφού ήρθε στα…ίσια του, έβαλε ξανά μπρος την… επιχείρηση. Ειδοποίησε τα…παιδιά, έσιαξε τα…εργαλεία της …δουλειάς και… ξανασαλτάρησε στο γιαπί.

Μόνο που αυτή τη φορά, την ώρα που επιχειρούσε να ρίξει τη φόλα στον σκύλο, έγινε η νύχτα-μέρα. Άναψαν και άστραψαν οι προβολείς από τα περιπολικά, πήγαν να ξεφύγουν οι άλλοι δυο, στα…πράσα  ο Τίμος, πιάστηκαν  και οι άλλοι και …ελάτε να μας τα …πείτε και να μας τα… εξηγήσετε. Τα είπαν στον αστυνόμο, τα είπαν και τα…εξήγησαν στο δικαστήριο και πήραν…το δωράκι τους.

Σε κελί τρίμετρο τώρα ο Τίμος, σκέφτεται και …αποφαίνεται:

Τα ευγενή μέταλλα έχουν μεν αξία, αλλά καλά είναι και τα…λιμά!

Τουλάχιστον εκεί δεν έχει…σκύλο!

Του Μπάμπη Κ. Μώκου