Στις 3 Σεπτεμβρίου, αντάρτες του ΕΔΕΣ εδραιώθηκαν στον ορεινό όγκο ανάμεσα στα χωριά Παραπόταμος και Ρίζιανη [1] και σε ενέδρα που πραγματοποίησαν προκάλεσαν μερικές απώλειες σε φάλαγγα οχημάτων που συνόδευαν Γερμανοί στρατιώτες και Τσάμηδες ένοπλοι [2].
Ακολούθησε στις 17 Σεπτεμβρίου η δεύτερη μάχη της Μενίνας – Τσούκας, η οποία ενδιάμεσα είχε ανακαταληφθεί από τις γερμανικές δυνάμεις. Κατά τη μάχη, οι Τσάμηδες δοσίλογοι πολέμησαν για άλλη μια φορά στο πλευρό των στρατευμάτων Κατοχής. Η σύγκρουση δεν είχε τη σφοδρότητα της πρώτης, επέφερε όμως απώλειες τεσσάρων νεκρών και οκτώ τραυματιών στον ΕΔΕΣ [3] και 15 νεκρών, δύο τραυματιών και τριών αγνοούμενων [4] στους Γερμανούς και τους Τσάμηδες συμπολεμιστές τους. Λίγες ημέρες αργότερα, στις 21 Σεπτεμβρίου, οι γερμανικές δυνάμεις αποχώρησαν από την Μενίνα.
Την επόμενη ημέρα απελευθερώθηκαν οι Φιλιάτες, ύστερα από σύντομη μάχη ανάμεσα στον ΕΔΕΣ και τους εναπομείναντες Τσάμηδες πολιτοφύλακες, που είχαν αναλάβει εξολοκλήρου την άμυνα της κωμόπολης, μετά την αποχώρηση της γερμανικής φρουράς [5] και ακολούθως η Ηγουμενίτσα [6].
[1] Χωριά με αλβανική πλειοψηφία ήδη από την προπολεμική περίοδο. Μάλιστα, ο Παραπόταμος ήταν πατρίδα των υψηλόβαθμων στελεχών της Keshilla, Μπίτο Τάχο, Νταμίν και Ναζίφ Βέσελι (βλ. Λάμπρου, 1949, σ. 10 – 23).
[2] Χούτας, 1961, σ. 583. Σύμφωνα με την πηγή καταστράφηκαν τρία οχήματα ενώ σκοτώθηκαν δύο Γερμανοί και πέντε Τσάμηδες.
[3] Μυριδάκης, 1976, Β’, σ. 209.
[4] Μάγερ, 2009, Β’, σ. 257.
[5] Manta, σ. 10.
[6] Μάγερ, 2009, Β’, σ. 260.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου