Το κουδούνι της τελευταίας μέρας του σχολείου χτύπησε. Ο Ορφέας, ένα δωδεκάχρονο αγόρι με μάτια που γέμιζαν φως από περιέργεια και μαλλιά που θύμιζαν φωλιά σπουργιτιού, έτρεξε έξω από την τάξη σαν να τον κυνηγούσε ο χρόνος.
Το σχολείο τελείωσε! Η ανάσα του ήταν σύντομη, αλλά η καρδιά του χτυπούσε σαν τύμπανο από ενθουσιασμό. Μόνο μια σκέψη κυριαρχούσε στο μυαλό του: το χωριό!
Κάθε καλοκαίρι, η γιαγιά του, περίμενε τον Ορφέα με ανοιχτές αγκάλες στο γραφικό τους σπίτι στην πλαγιά του βουνού. Η μυρωδιά της φρεσκοψημένης μηλόπιτας, η δροσερή σκιά της κληματαριάς, και το τραγούδι των τζιτζικιών ήταν η υπόσχεση ενός καλοκαιριού γεμάτου περιπέτειες. Όμως, φέτος, υπήρχε και κάτι ακόμα: ο Θέμης.
Ο Θέμης, λίγο μεγαλύτερος από τον Ορφέα, με το ίδιο φλογερό πνεύμα και μια αστείρευτη ενέργεια, ήταν ο καλύτερός του φίλος. Είχαν γνωριστεί πέρυσι το καλοκαίρι, όταν ο Θέμης είχε επισκεφθεί τους παππούδες του που ζούσαν στο διπλανό χωριό. Η φιλία τους είχε ανθίσει σαν αγριολούλουδο στα βουνά, και από τότε, το καλοκαίρι είχε αποκτήσει έναν άλλο σκοπό: να ξαναβρεθούν.
Το λεωφορείο που τον μετέφερε στο χωριό έμοιαζε να σέρνεται. Ο Ορφέας ήταν ανυπόμονος. Τελικά, όταν έφτασε, η γιαγιά Ελένη τον υποδέχθηκε με το ζεστό της χαμόγελο και μια αγκαλιά που έδιωξε κάθε ίχνος κούρασης. Μετά το πρώτο πιάτο φαγητό και μια γρήγορη ανάπαυση, ο Ορφέας δεν έχασε χρόνο. Βγήκε στην αυλή, και με μια κίνηση που είχε επαναλάβει άπειρες φορές, ξεσκέπασε το ποδήλατό του, έναν παλιό, αλλά αξιόπιστο φίλο με σκουριασμένα φτερά και φθαρμένα λάστιχα.
Δεν πρόλαβε να κάνει λίγα μέτρα, και είδε τον Θέμη να έρχεται προς το μέρος του, πάνω στο δικό του ποδήλατο, ένα βουνίσιο, πιο μοντέρνο, αλλά εξίσου αγαπημένο. Το χαμόγελο του Θέμη ήταν πλατύ, και τα μάτια του έλαμπαν. "Ορφέα!" φώναξε, και η φωνή του αντηχούσε στα σοκάκια του χωριού.
"Θέμη!" απάντησε ο Ορφέας, και η χαρά του ήταν τόσο μεγάλη που σχεδόν έπεσε από το ποδήλατο.
Από εκείνη τη στιγμή, το καλοκαίρι τους μετατράπηκε σε μια ατελείωτη βόλτα με ποδήλατα. Το πρωί, μετά το πρωινό, συναντιόνταν στην πλατεία του χωριού, κάτω από τον αιωνόβιο πλάτανο. Εκεί, σχεδίαζαν τις διαδρομές τους.
"Πάμε στην πηγή σήμερα;" πρότεινε ο Θέμης ένα πρωί, κοιτάζοντας τον χάρτη που είχαν φτιάξει μόνοι τους, γεμάτο με μυστικά μονοπάτια και άγνωστα σημεία.
"Και μετά, μπορούμε να πάμε μέχρι το παλιό εκκλησάκι στην κορυφή του λόφου;" συμπλήρωσε ο Ορφέας, ενθουσιασμένος.
Οι μέρες τους κυλούσαν σαν νερό. Ποδηλατούσαν σε χωματόδρομους που οδηγούσαν σε κρυμμένα ρυάκια, όπου έπιναν δροσερό νερό και έβρεχαν τα πρόσωπά τους. Ανακάλυπταν εγκαταλελειμμένους μύλους, όπου η φαντασία τους οργίαζε με ιστορίες φαντασμάτων και κρυμμένων θησαυρών. Έφταναν σε κορυφές λόφων, από όπου η θέα ήταν μαγευτική, με τα χωριά να απλώνονται κάτω σαν μικροσκοπικά σπίρτα και τα βουνά να αγκαλιάζουν τον ορίζοντα.
Οι ποδηλατικές τους εξορμήσεις δεν ήταν μόνο αγώνες ταχύτητας ή εξερευνήσεις. Ήταν και ευκαιρίες για ατελείωτες συζητήσεις. Μιλούσαν για το σχολείο, για τα όνειρά τους, για τα κορίτσια που τους άρεσαν (αν και γέλαγαν νευρικά όταν έφτανε η συζήτηση εκεί), και για το μέλλον. Ο Ορφέας, πιο ονειροπόλος, έλεγε ιστορίες που εμπνέονταν από τα βιβλία που διάβαζε, ενώ ο Θέμης, πιο πρακτικός, μιλούσε για τα τεχνικά χαρακτηριστικά των ποδηλάτων και για το πώς θα μπορούσαν να τα βελτιώσουν.
Μια μέρα, αποφάσισαν να φτάσουν μέχρι τη «Σπηλιά του Δράκου», όπως την αποκαλούσαν. Ήταν μια μικρή σπηλιά, κρυμμένη μέσα σε ένα δάσος, που σύμφωνα με τις τοπικές ιστορίες, φιλοξενούσε έναν δράκο που φύλαγε έναν αρχαίο θησαυρό. Η διαδρομή ήταν δύσκολη, με απότομες ανηφόρες και στενά μονοπάτια. Πολλές φορές, αναγκάζονταν να κατέβουν από τα ποδήλατα και να τα σπρώχνουν, ιδρωμένοι και κουρασμένοι.
"Τα παρατάμε;" ρώτησε ο Ορφέας, καθώς η ανάσα του ήταν κομμένη και τα πόδια του πονούσαν.
Ο Θέμης, αν και κουρασμένος, χαμογέλασε. "Όχι, Ορφέα. Ξέρεις τι έλεγε ο παππούς μου; 'Η καλύτερη θέα έρχεται μετά την πιο δύσκολη ανάβαση'."
Και συνέχισαν. Όταν επιτέλους έφτασαν στη σπηλιά, η είσοδός της ήταν μικρή και σκοτεινή. Δεν υπήρχε δράκος, ούτε θησαυρός, μόνο η δροσερή υγρασία και ο ήχος των σταγόνων που έπεφταν από την οροφή. Όμως, η αίσθηση της κατάκτησης ήταν ανεκτίμητη. Κάθισαν στην είσοδο, κοιτάζοντας το δάσος από ψηλά, και μοιράστηκαν το ψωμί και το τυρί που τους είχε δώσει η γιαγιά Ελένη.
Το απόγευμα, οι ποδηλατικές βόλτες τους έπαιρναν μια διαφορετική χροιά. Ο ήλιος έδυε, βάφοντας τον ουρανό με αποχρώσεις του πορτοκαλί και του μοβ. Ποδηλατούσαν πιο αργά, απολαμβάνοντας τη δροσιά του αέρα και τον ήχο των τζιτζικιών που γινόταν όλο και πιο δυνατό. Κάποιες φορές, σταματούσαν σε κάποιο ξέφωτο και έβλεπαν τα αστέρια να ξεπροβάλλουν ένα-ένα, σαν διαμάντια σε μαύρο βελούδο. Μιλούσαν για το σύμπαν, για το πόσο μικροί ήταν μπροστά στο μεγαλείο του, και για το πόσο τυχεροί ένιωθαν που ήταν εκεί, μαζί.
Οι γονείς τους, αν και κάποιες φορές ανησυχούσαν για τις μακρινές τους εξορμήσεις, τους άφηναν να ζουν το καλοκαίρι τους. Ήξεραν ότι αυτά τα παιδιά, με τα ποδήλατά τους, δεν έβρισκαν απλώς μονοπάτια, αλλά χάραζαν αναμνήσεις που θα τους συνόδευαν για πάντα.
Όταν πλησίαζε το τέλος του καλοκαιριού, μια μελαγχολία πλανιόταν στον αέρα. Το σχολείο πλησίαζε, και οι ποδηλατικές βόλτες θα έπρεπε να τελειώσουν. Μια από τις τελευταίες μέρες, αποφάσισαν να κάνουν μια τελευταία μεγάλη βόλτα, μέχρι τη λίμνη που βρισκόταν στην άλλη πλευρά του βουνού. Η διαδρομή ήταν η μεγαλύτερη που είχαν κάνει ποτέ, και τους πήρε σχεδόν όλη μέρα.
Όταν έφτασαν στη λίμνη, το νερό ήταν κρυστάλλινο και γαλήνιο. Κάθισαν στην όχθη, κοιτάζοντας τις αντανακλάσεις των δέντρων στο νερό. Ο Θέμης έριξε μια πέτρα που έκανε μικρούς κύκλους.
"Το καλοκαίρι πέρασε τόσο γρήγορα," είπε ο Ορφέας, και η φωνή του ήταν λίγο λυπημένη.
"Ναι," απάντησε ο Θέμης, "αλλά το θυμάσαι; Όλες αυτές οι βόλτες, όλα αυτά που είδαμε, όλα αυτά που συζητήσαμε. Αυτά μένουν."
Ο Ορφέας χαμογέλασε. "Έχεις δίκιο. Θα τα θυμάμαι για πάντα."
Λίγες μέρες αργότερα, ήρθε η ώρα του αποχαιρετισμού. Στην πλατεία του χωριού, κάτω από τον αιωνόβιο πλάτανο, ο Ορφέας και ο Θέμης στάθηκαν δίπλα στα ποδήλατά τους. Ο Θέμης θα έφευγε πρώτος, καθώς το λεωφορείο του ήταν νωρίτερα.
"Τα λέμε του χρόνου, Θέμη," είπε ο Ορφέας, και μια δυσκολία διαπέρασε τη φωνή του.
"Ναι, Ορφέα. Και να θυμάσαι, το καλοκαίρι των ποδηλάτων δεν τελειώνει ποτέ. Απλώς περιμένει να ξαναρχίσει," απάντησε ο Θέμης, και τον αγκάλιασε σφιχτά.
Ο Θέμης ανέβηκε στο λεωφορείο και χαιρέτησε με το χέρι, καθώς αυτό απομακρυνόταν. Ο Ορφέας στάθηκε εκεί, κοιτάζοντας μέχρι που το λεωφορείο χάθηκε στον ορίζοντα. Μετά, ανέβηκε στο ποδήλατό του. Τα λάστιχα του ακούμπησαν στο χώμα, και ο ήχος των πεταλιών του ήταν ο μόνος που ακούστηκε. Ο Ορφέας ήξερε ότι το καλοκαίρι των ποδηλάτων, αν και τελείωνε για φέτος, θα ζούσε για πάντα στην καρδιά του, γεμάτο με τις αναμνήσεις της φιλίας και της περιπέτειας. Και ήξερε επίσης ότι, του χρόνου, η πλατεία του χωριού θα περίμενε ξανά τα δύο ποδήλατα, έτοιμα για νέες περιπέτειες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου