Ο κατά κόσμον Γεώργιος Λιανός, γεννήθηκε στο Παλαιό Λουτρό του Βάλτου, την ημέρα της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος το έτος 1927.
Από μικρός υποχρεώθηκε να υπομείνει όχι μόνο τη δοκιμασία της ανέχειας ως προερχόμενος από οικογένεια φτωχή, αλλά και τη βαρειά των πνευμόνων του ασθένεια, από την οποία προσεβλήθη σε νεαρά ηλικία.
Για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα νοσηλεύτηκε σε Νοσοκομείο των Αθηνών, όπου και του αφαιρέθηκε δι’ εγχειρήσεως ο ένας πνεύμονας. Καθ΄ όλη τη διάρκεια της δοκιμασίας του αναζωπυρώθηκε η πίστη του στο Θεό.
Αν και οι γιατροί εκείνης της εποχής δεν του έδιναν μεγάλα περιθώρια ζωής, εκείνος έζησε και μακροημέρευσε, γεγονός που απέδιδε στο έλεος του Θεού την μεσιτεία της κυρίας Θεοτόκου της Αρεθιώτισσης, όπως έλεγε και τις πρεσβείες του προστάτου της ενορίας του χωρίου του Αγίου Νικολάου, τον οποίο ιδιαίτερως ευλαβείτο.
Επιστρέφοντας στο χωριό του, ένοιωθε ότι είχε καταστή αιχμάλωτος της θείας χάριτος με έντονη την επιθυμία της πλήρους αφιέρωσης του στο θεό. Έτσι στον Μεγάλο Εσπερινό της εορτής του Γενεσίου της Θεοτόκου, 1960 εκάρη μοναχός στην Ιερά Μονή Ρέθα υπό τον τότε πρωτοσύγγελο της Ιεράς Μητροπόλεως Αιτωλίας και Ακαρνανίας Καλλινίκου Πούλου, του μετέπειτα Μητροπολίτου Εδέσσης και Πέλλης και Αγίου της Ορθοδόξου εκκλησίας μας.
Μετά από την κουρά του κατά την οποία έλαβε το όνομα του Αγίου Συμεών του Θεοδόχου, τοποθετήθηκε ως μοναχός στην Ιερά Μονή Αγίου Νικολάου Χαλκιοπούλων, ένα μικρό αλλά ιστορικό μοναστήρι, που βρίσκεται μέσα σε δρυοδάσος πάνω από το συνοικισμό Αρωνιάδα Βάλτου. Εκεί εγκαταστάθηκε έως 1982 με τη χήρα μητέρα του και μια ηλικιωμένη συγχωριανή τους, που δεν είχε κανένα στον κόσμο.
Άνθρωπος της προσευχής και της μελέτης, με λιτότητα βίου, λαϊκή σοφία, ορθόδοξη αγωνιστικότητα και εργατικότητα, προσπάθησε με τα ανύπαρκτα μέσα εκείνης της εποχής να συντήρηση το ναό και τα λιγοστά κελιά του μοναστηρίου, περιθάλποντας συνάμα και τον υπέργηρο μοναχό Ευγένιο, που εγκαταβιούσε για πολλά χρόνια σε αυτό το χώρο.
Κυριακή της Πεντηκοστής του έτους 1968.
Προκειμένου να μην απομακρυνθεί από το μοναστήρι του Αγίου Νικολάου διορίστηκε ως εφημέριος της Ενορίας Αγ. Απόστολου Θωμά Αρωνιάδος, αναλαμβάνοντας υπηρεσία με υψηλό αίσθημα ευθύνης. Ως λειτουργός, είχε πλήρη συναίσθηση των τελουμένων εν οίκω Κυρίου, διακρινόμενος για την ηρεμία του, την ευσέβεια του, την ευταξία κατά τη
 |
Λίγα χρόνια αργότερα και παρά τους προσωπικούς του δισταγμούς χειροτονήθηκε πρεσβύτερος στον Ιερό Ναό Αγίου Αθανασίου Αμφιλοχίας, από τον Μητροπολίτη Αιτωλίας & Ακαρνανίας Θεόκλητο, οποίος ιδιαίτερα τον εκτιμούσε.
Κάθε θεία λειτουργία του ήταν για τους πιστούς ουράνια μυσταγωγία καθώς ο τόνος της φωνής του δεν είχε αυξομειώσεις αλλά κελάριζε όπως το ήσυχο νερό σε καθαρισμένο αυλάκι. Ο μικρός μισθός του εφημερίου που ελάμβανε, τεμαχιζόταν προς την φιλανθρωπία και σε συχνές μικρές καταθέσεις σε ταμιευτηρίου, επονόματι απόρων νηπίων.
Κατά την περίοδο αυτή συνδέθηκε πνευματικά με την αδελφότητα της Ιεράς Μονής Μυρτιάς Αιτωλίας και Ακαρνανίας και τον Ηγούμενο της – κοινό πνευματικό μας πατέρα-Αρχιμανδρίτη π.Γρηγόριο Ζουμή εκ της νήσου Πάρου, κατόπιν Ηγούμενο της εν Αγίω Όρει Μονής Δοχειαρίου, όπου και ο π.Συμεών εγκαταβίωσε 1982-1985 μετά το θάνατο της μητέρας του. Εκεί παρέμεινε για 4 περίπου έτη βοηθώντας στης πολύωρες καθημερινές εργασίες της ανακαινισμένης Μονής και συνάμα μαθαίνοντας την τέχνη της κατασκευής σκεπών με στρώσεως φύλλων μολύβδου. Για λίγο διάστημα εγκαταβίωσε και στην Ιερά Μονή Μεγίστης Λαύρας.
Επιστρέφοντας και πάλι στην Μητρόπολη Αιτωλίας και Ακαρνανίας, εγκαταστάθηκε στο μοναστήρι της Αρεθιώτισσας αναλαμβάνοντας και καθήκοντα εφημερίου στην διπλανή ενορία Αγίας Τριάδος Βάλτου. Μόνος του έφερε εις πέρας την αλλαγή της κατεστραμμένης σκεπής του Ναού της Μονής με φύλλα μολύβδου, εργασία απαιτητική και πολύ κοπιαστική.
Ιδιαίτερα ευαίσθητος στη θέα εγκαταλειμμένων και μισοκατεστραμμένων εξωκλησιών, ανέλαβε την ανακαίνιση του κατέναντι της Ιεράς Μονής ναΐσκου της Αγίας Παρασκευής χάρις στη θαυματουργό της επέμβαση όπως έλεγε δεν έπαθε βλάβη στην όραση του και έσωσε την τελευταία στιγμή το παλιό εξωκκλήσι του Αγίου Γεωργίου προς το δάσος της «τουρκάς» που η αμάθεια κάποιων ετοιμαζόταν να το κατεδαφίσει αντικαθιστώντας το με τα τσιμεντόλιθα.
Η φήμη του ως διακριτικού και συνετού πνευματικού, παρακίνησε τον Μητροπολίτη Άρτης Ιγνάτιο (Δ΄) να τον προσκαλέσει και να αναλάβει καθήκοντα πνευματικού στη γυναικεία Ιερά Μονή Ροβελίστης, όπου προσέφερε τις υπηρεσίες του επί 12 έτη, επισκεπτόμενος τη Μονή αρκετές φορές το χρόνο και απολαμβάνοντας ως πνευματικό αντίτιμο, τον σεβασμό των εκεί μοναζουσών, που τον τιμούσαν ως πνευματικό τους πατέρα.
Ο Γέροντας Συμεών ήτο Μειλίχιος, συμβιβαστικός, ενωτικός, προσπαθούσε πάντα να συνδέσει αντιθέσεις εντός και εκτός της Εκκλησίας με τρόπους απλούς που τους δανειζόταν από γραφικά κείμενα και από τα ονομαζόμενα «Γεροντικά»
– Μωρέ παιδάκι μ΄ λύνεται αυτός ο κόμπος με το χέρι, δεν υπάρχει λόγος να χρησιμοποιήσουμε μαχαίρι συμβούλευε με το σπινθηροβόλο πνεύμα του και τον ελκυστικό του λόγο.
Όταν συνταξιοδοτήθηκε έσπευσε αμέσως στην Τράπεζα για να στείλει το μισό
εφάπαξ στην ορθόδοξη Ιεραποστολή της Αφρικής προς ανόρυξη γεώτρησης σε
περιοχή, που οι άνθρωποι χρησιμοποιούσαν λασπόνερα.
Τιμώντας την υποδειγματική του συμπεριφορά ο φιλομόναχος Επίσκοπος μας κ.κ. Κοσμάς, του απένειμε το οφίκιο του Αρχιμανδρίτου, σχήμα με το οποίο « ξεχνούσε» να εμφανίζεται. Όταν ανέλαβε την Ηγουμενία της Μονής η Γερόντισσα Φιλοθέη, η χαρά του δεν περιγράφεται καθότι διαισθάνθηκε ότι η μελλοντική πορεία του ιστορικού μοναστηριού, είχε εναποτεθεί σε ασφαλή χέρια.
Γι΄ αυτό και
συνέχιζε να προς-φέρει σε καθημερινή βάση τις ιερατικές του υπηρεσίες, μέχρι που ο χρόνος άρχισε σιγά- σιγά να του σβήνει τις
μνήμες. Κατάκοιτος τα τελευταία χρόνια, δεχόταν την σχολαστική
περιποίηση της Γερόντισσας Φιλοθέης, καθώς και του υπομονετικού
Ιερέα π. Σπυρί-
δωνος Κοκορόσκου, ο οποίος επί πέντε χρόνια δεν έλειψε από να τον
διακονεί ούτε μια μέρα.
Και τότε ακόμη από το κρεβάτι της δοκιμασίας ανταπέδιδε αυτή του την υποχρέωση με τον μηνιαίο μισθό του, διά του οποίου πολύ ωφελήθηκε η Ιερά Μονή αφού αξιοποιήθηκε από την Γερόντισσα Φιλοθέη κατά τον καλύτερο τρόπο ως συμβολή στο τεράστιο της πλήρους ανακαίνισης έργο, που όλοι οι προσκυνητές σήμερα θαυμάζουν.
Στις 4 Οκτωβρίου 2018 ήρεμα και αθόρυβα παρέδωσε το πνεύμα και εισήλθε εις την χαρά του Κυρίου του, που με πλήρη αυταπάρνηση σε όλη του τη ζωή άοκνα υπηρέτησε.
Ο π. Συμεών αγαπήθηκε από όλους για την πίστη του, την απλότητα του, την εργατικότητα του, την ταπεινοφροσύνη του, την αφιλαργυρία του, την καταδεκτικότητα και την φιλανθρωπία του. Φτωχός γεννήθηκε, πάμπτωχος αναχώρησε.
Ως μοναχός αρκέστηκε στο τριμμένο ράσο του. Ως ιερέας στα ευτελή του
άμφια. Η δική του θεολογία δεν σχετιζόταν με τη συσσώρευση γνώσεων αλλά
είχε να κάνει με τη λεγόμενη εμπειρία θεώσεως ήταν η θεολογία του: «Εμοί
μη γένοιτο καυχάσθαι ειμή εν τω Σταυρώ του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού
δι΄ ού κόσμος εσταύρωται καγώ τω κόσμω»
Φωτογραφίες: Αρχείο Θωμά Παππά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου