Και οι γιαγιάδες έχουν πλάκα. (του Γιάννη Στουραΐτη)

Δεν λέω, οι μπόμπιρες έχουν πλάκα, αλλά και οι γιαγιάδες δεν πάνε πίσω!

Τρεις από αυτές, αποτελούν σημείο αναφοράς για μένα, επειδή δανείζομαι συχνά τις παραφράσεις και τις παρανοήσεις τους, στην προσπάθειά μου να προσδώσω χιουμοριστική χροιά στις εκφράσεις μου, όχι για να τις χλευάσω ασεβώς, αλλά διότι, με πολλή τρυφερότητα, γελώ και κάνω και τους άλλους να γελούν, αφού, πολύ απλά δεν γίνεται να μην γελάσεις ακούγοντας τις γιαγιάδες να λένε τα δικά τους!

Η πρώτη, τυχαίνει να ήταν η μία μου γιαγιά, η Καστελλοριζιά, η οποία είχε έναν πολύ δικό της, ξεχωριστό τρόπο να αποτυπώνει τις διαγνώσεις που την αφορούσαν και να τις επαναδιατυπώνει, τέρποντας όλους εμάς που καραδοκούσαμε να ρίξει το μαργαριτάρι για ν’ αρχίσουμε το γλέντι, πάντα τρυφερά, με σεβασμό και χωρίς καθόλου χλευασμό!

Ήταν, που λέτε, άνοιξη και μετά από ένα πικνίκ στην οργιάζουσα φύση, οργίασαν τα μάτια της γιαγιάς με μία ενοχλητικότατη αλλεργική επιπεφυκίτιδα.

Να εξηγήσω ότι επιπεφυκίτιδα είναι η φλεγμονή των επιπεφυκότων, που είναι το μικρό εκείνο ροζ κομματάκι βλεννογόνου που «ντύνει» από μέσα τα βλέφαρά μας.

Βέβαια όταν την ρωτήσαμε τι της βρήκε ο οφθαλμίατρος, μάς απάντησε ότι έπαθε «Πευκίτιδα» από τα πεύκα του πικνίκ (!), γεγονός που, πρέπει να ομολογήσω, δεν απέχει και πολύ από την πραγματικότητα, αφού η γύρη των πεύκων συχνά είναι ένας από τους αιτιολογικούς παράγοντες που μπορούν να προκαλέσουν την εν λόγω αλλεργική αντίδραση!

Αλλά από εκεί, μέχρι του να σκαρώσουμε και τον ιατρικό όρο «Πευκίτιδα», χρησιμοποιώντας τον ως επίσημη διάγνωση, υπάρχει, νομίζω, αρκετή απόσταση, με όλον τον σεβασμό στην ανάγκη της γιαγιάς μου να προσπαθήσει να στοιχειοθετήσει τον λεπτομερή παθογενετικό μηχανισμό της πάθησής της, έτσι ώστε να καταλαβαίνει και η ίδια τι ακριβώς της συμβαίνει!

Θεός σ’χωρέσ΄την την γιατρο-γιαγιά μου…

Μία άλλη, εντελώς αθώα γιαγιάκα, ευσεβέστατη και θρήσκα, αναφερόμενη σε μία γνωστή της και θέλοντας να τονίσει πόσο καλή κοπέλα είναι, είπε:

«Αυτή η Μαρία, (τυχαίο όνομα), είναι πάρα πολύ καλή κοπέλα!

Είναι εξαιρετική! Είναι θαυμάσια!

Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο καλή κοπέλα είναι!

Μα είναι το κάτι άλλο!

Τόσο καλή κοπέλα,

ΙΕΡΟΔΟΥΛΗ, σου λέω!»

Έχω την εντύπωση ότι η συγκεκριμένη γιαγιά έχει μάλλον δίκιο, αν λάβει κανείς υπ όψη του ότι οι ιερόδουλες ανήκουν σε μία σπάνια επαγγελματική τάξη της οποίας τα μέλη βγάζουν το ψωμί τους πολύ εντιμότερα από πολλούς από εμάς...

Θεός σ’χωρέσ΄την κι αυτήν την γλυκύτατη γιαγιά...

Η τρίτη γιαγιούλα δήλωσε με μεγάλη υπερηφάνεια ότι αμφότερες οι εγγονές της «… πηγαίνουν στο Αιδοίο και μαθαίνουν ακορντεόν!»

Και δεν πρόκειται για lapsuslinguae, διότι το έλεγε παντού, όπου βρισκόταν και όπου στεκόταν, επαναλαμβάνοντας πόσο καλό ήταν αυτό το …αιδοίο στο οποίο οι εγγονές της διέπρεπαν στο ακορντεόν!

Το μόνο που κάποιος, σε αυτήν την περίπτωση, μπορεί αβίαστα να σχολιάσει, είναι ότι μάλλον πρόκειται για ένα πολύ ευρύχωρο αιδοίο, δεδομένου ότι χωράει τις δύο εγγονές, την καθηγήτρια, αλλά και τα δύο ακορντεόν, των οποίων το μέγεθος μόνον ευκαταφρόνητο δεν είναι! Ε, δεν θα ‘χει και κάνα δυό άλλους μαθητές αυτό το θαυματουργό αιδοίο;

Θυμίζει εκείνο τα αιδοίο που, κατά το ανέκδοτο, αντικρίζοντάς το, αναφωνείς κατάπληκτος:

«Παναγία μου!», και μετά ακούγεται: «…γία μου, γία μου, ία μου, ία μου, ία μου, ία μου, ία μου…!»

Και επειδή το γέλιο κάνει καλό, προσωπικά, κάθε φορά που πηγαίνω την κόρη μου στο μάθημα της Φωνητικής, της θυμίζω ότι πρέπει να ετοιμασθεί «…για να την πάω στο Αιδοίο!», το οποίο, σας διαβεβαιώνω, δεν διαθέτει, ούτε κατά διάνοια, την ακουστική του αιδοίου του ανεκδότου…!

Θεός σ’χωρέσ΄την και την φιλόμουση γιαγιάκα...

Τελικά, μήπως, όταν εγκαταλείπουμε τα εγκόσμια, αφήνουμε πίσω μας λίγα, πολύτιμα, ψήγματα γέλιου;

Γιάννης Στουραΐτης

_

www.iporta.gr