Υπήρχαν εποχές, όχι ακριβώς θαμμένες στα βάθη του χρόνου, που εμείς
τα Ελληνόπουλα παίζαμε στις αλάνες της γειτονιάς, τα πάρκα και τις
πλατείες.
Και παίζαμε κρυφτό, κυνηγητό, κρυφτοκυνηγητό, μακριά γαϊδούρα, κλέφτες και αστυνόμους, αγαλµατάκια, μήλα και τέτοια σπουδαία πράγματα.
Το αγαπημένο της δικής μας παρέας ήταν μακράν η αμπάριζα, καθώς αυτή συμπύκνωνε στα παιδικά μας μάτια όλα όσα θέλαμε από ένα παιχνίδι: την ανοιχτωσιά, την ανεμελιά, το ξέφρενο τρέξιμο και το σκάρωμα της στρατηγικής φυσικά. Αχ αυτή η στρατηγική που σε έκανε να μοιάζεις στρατηγός!
Γι’ αυτό και η καλή αμπάριζα ξεκινούσε πολύ πριν πιάσουν πόστο οι παίκτες γύρω από το δέντρο, μιας και όλα κρίνονταν στη δημιουργία της ομάδας. Είπαμε, στρατηγός σωστός!
Και παίζαμε κρυφτό, κυνηγητό, κρυφτοκυνηγητό, μακριά γαϊδούρα, κλέφτες και αστυνόμους, αγαλµατάκια, μήλα και τέτοια σπουδαία πράγματα.
Το αγαπημένο της δικής μας παρέας ήταν μακράν η αμπάριζα, καθώς αυτή συμπύκνωνε στα παιδικά μας μάτια όλα όσα θέλαμε από ένα παιχνίδι: την ανοιχτωσιά, την ανεμελιά, το ξέφρενο τρέξιμο και το σκάρωμα της στρατηγικής φυσικά. Αχ αυτή η στρατηγική που σε έκανε να μοιάζεις στρατηγός!
Γι’ αυτό και η καλή αμπάριζα ξεκινούσε πολύ πριν πιάσουν πόστο οι παίκτες γύρω από το δέντρο, μιας και όλα κρίνονταν στη δημιουργία της ομάδας. Είπαμε, στρατηγός σωστός!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου